Wat Ons Hier Bracht, Brengt Ons Daar Niet
Ik wil het vandaag met u hebben over iets waar u misschien niet aan had gedacht. Of misschien wel, en het helpt om het van een vriend te horen.
Uw strijd, en die van de mensheid, of die van onze beschaving.
Het leven is tegenwoordig een brute, bittere strijd. Het is oké om dat toe te geven. Er zullen altijd vervelende blanke gozers zijn die dat niet willen. Ze hebben het mis. De statistieken - als we die moeten onderzoeken - zijn schokkend. De helft van de ouders in Amerika voelt zich verdoofd en overweldigd. Maar dat geldt ook voor de helft van de jongeren. Betekent dat dat de helft van de gezinnen, punt uit, zich in zo'n diepe nood voelt?
Het leven is een brute, bittere strijd. Zoveel crises, allemaal tegelijk. Een kosten-van-levensonderhoudscrisis, witteboordenbanen die in rook opgaan (we gaan het daar later nog over hebben), generaties die achteruitgaan, een brandende planeet, mega-ongelijkheid. Te midden van dit alles worden we "gegooid", zoals Heidegger zei, gevangen, in beweging, levend, nauwelijks ademend, worstelend.
Ik wil je een geheim vertellen.
Jouw strijd is ook de strijd van de mensheid.
Maar dit idee is moeilijk uit te drukken. Dus laat me het proberen.
De kindertijd en beschaving van de mensheid De mensheid is geboren in strijd en tranen. Denk eens na over hoe we zijn geëvolueerd, niet biologisch, maar moreel, emotioneel, sociaal.
Eerst kwamen onze kinderlijke behoeften. We kropen samen in onze grotten en van daaruit kropen we in onze hutten van stro en modder. Geef me te eten. Bescherm me tegen de nacht. Houd me veilig. De behoeften van een baby. De mensheid was toen nog maar een baby, maar dan wel een alleenstaande in dit universum: een wees.
En zo leerden we op basale manieren in deze kinderlijke behoeften te voorzien. Door de uitvinding en ontdekking van landbouw.
Door samen te komen en primitieve vormen van sociale organisatie te vormen, kleine steden en dorpen.
Naarmate we ouder werden, leerden we in onze kinderlijke behoeften te voorzien. En toen kwam de tijd van de adolescentie.
Landbouw creëerde een overschot. Dorpen werden steden. Steden bruisten van de industrie.
In deze tijd kwamen onze adolescente behoeften op de voorgrond. Denk aan een tiener. Wat zijn adolescente behoeften? Waardering. Status. Macht.
De mensheid had geleerd in haar kinderlijke behoeften te voorzien en leerde nu haar adolescente behoeften te beheersen. In deze nieuwe glinsterende plekken, steden genaamd, begonnen woedende races om status, waarbij de rijken zich opdoften met snuisterijen en juwelen. Sociale organisatie werd een machtsspel, wie kon er meer en meer hebben, versus louter bestaan. De as van status ging van een jager die het meeste vlees won, of een sjamaan die de zieken genas, naar vormen van aanzien gebaseerd op steeds hogere niveaus van consumptie.
En zo ontstonden in deze tijd ook vreselijke kwalen, waar we nu bekend mee zijn. Oorlog, geweld, hebzucht, enzovoort.
Dit zijn de twee tijdperken van de mensheid. De kindertijd en de adolescentie. En in elk van hen worstelden we met verschillende stadia van behoeften, die overeenkomen met die van een mens. Infantiele behoeften, basisbehoeften, veiligheid, voeding, honger, bescherming. Adolescente behoeften, status, aanzien en macht. Infantiel narcisme, jeugdig narcisme. Wat ligt daarachter?
Verder dan de kindertijd van de mensheid
Dus waar staan we nu?
Nu wordt ons gevraagd een kwantumsprong te maken.
Verder dan de kindertijd van de mensheid, en verder dan de adolescentie.
Nu wordt ons gevraagd om te groeien naar de behoeften en capaciteiten van volwassenen.
Wat zijn dat? Denk aan het verschil tussen een adolescent en een volwassene. De volwassene is in staat tot opoffering, genade, waarheid, zelfvermaning. Gezonde niveaus van schuld en schaamte stimuleren de hogere deugden van geven, zien, weten, erbij horen. Bovenal is de volwassene - de volledig volwassen mens - in staat, op zijn of haar hoogste niveau, tot steeds krachtigere vormen van liefde.
Dit is trouwens wat we zien en bewonderen in Kamala en Tim, en ik kom er later op terug.
Nu. Dat is allemaal erg abstract. Laat ik het terugbrengen naar de aarde.
Wat staat deze evolutie in de weg? Dit pad voor onze beschaving, nog steeds onbewandeld? Waarom komen we daar niet, naar de volwassenheid van de mensheid? Waarom lijken we gevangen te zitten in een eeuwige adolescentie?
Denk even aan onze paradigma's.
Het zijn adolescente paradigma's. Die ons gevangen houden in de adolescentie. Wat bedoel ik daarmee?
Laten we eens denken aan kapitalisme, of in ieder geval deze versie ervan, het roofzuchtige. Waar gaat het over? Waar leidt het ons naartoe? Het vertelt ons dat we waarde en aanzien moeten verwerven door hyperconsumptie, en als we dat niet kunnen, dan zijn we niemand en helemaal niets. De niveaus waarop we kunnen consumeren bepalen onze sociale hiërarchieën. Macht komt voort uit het vermogen om meer te consumeren dan anderen, en dat is giftig geworden, omdat de ultra-rijken vandaag de dag natuurlijk de democratie zelf consumeren.
Herinner je je die adolescente behoeften nog? Achting, status, macht. Denk nu eens aan kapitalisme zoals het is. Het houdt ons gevangen in adolescente manieren van zijn. Waardering en status zijn dingen die niet inherent zijn, in de zin van universele waardigheid. We moeten ze "verdienen", enzovoort, enzovoort, we gaan door, in deze inmiddels vicieuze cirkel van consumptie zonder in staat te zijn om rond te komen als mensen, samenlevingen of een beschaving, schuldenniveaus die door het dak schieten, financieel, ecologisch, planetair, sociaal.
Denk aan de manier waarop de samenleving is georiënteerd, of zelfs politiek. Deze versie van democratie. Die is ook adolescent. Het is te vaak een race geworden om in te spelen op de ergste fantasieën en angsten van mensen, demagogen die massa's verleiden met illusies over kwaadaardige zondebokken die hun vrouwen, echtgenotes, kinderen, grond, bloed stelen. Een adolescente manier, die doet denken aan de manier waarop kliekjes en hiërarchieën worden gevormd. Heer der Vliegen.
Ik zeg vaak dat onze paradigma's falen. En hier wil ik dat je op de diepste manier ziet waarom.
Het zijn paradigma's die zijn ontworpen om aan onze adolescente behoeften te voldoen. Kijk eens hoeveel status ik heb. Kijk eens hoeveel je bang voor me zou moeten zijn. Je moet me waarderen om mijn consumptieniveau. Ik ben iemand die gerespecteerd moet worden.
En dus zitten we gevangen in de adolescentie.
We maken de sprong naar volwassenheid niet omdat onze paradigma's er niet op gebouwd zijn. En dat is op een bepaalde manier begrijpelijk. Voor de mensheid was het hebben van overvloed - zelfs de illusie ervan - een rivier die nog niet zo lang geleden onmogelijk leek om over te steken. Toen kwam de Industriële Revolutie, wetenschap, innovatie, enzovoort, en onze adolescente behoeften explodeerden naar de voorgrond.
Maar nu zitten we vast.
Pamela Lico
Wat ons hier bracht, brengt ons daar niet
Er is een oud gezegde in management. Wat je hier bracht, brengt je daar niet.
Laat me dit nu allemaal terugbrengen naar de aarde en dat in gedachten houden.
Hier zijn we, gevangen te midden van al deze crises, nauwelijks ademend, worstelend. Waarvoor? Met welk doel?
We denken vaak: het is om rond te komen. Om mijn kinderen een beter leven te geven. Om met pensioen te gaan, voor mijn volgende carrièrestap, gewoon om een baan te krijgen. Om iemand die mij respecteert, zodat ik me waardig voel. En zo gaat het maar door. Niets hiervan is verkeerd, maar ik denk dat er iets diepers aan de hand is.
De strijd van de mensheid wordt weerspiegeld in elk van onze strijd.
Jouw strijd is de universele strijd die voor ons ligt. Om voorbij de adolescentie te groeien en volwassen te worden. Ik bedoel niet dat je nog een kind bent, of zelfs dat je een narcist bent. Laat me proberen dat te distilleren.
Hier zijn we, worstelend. Gestrest. In nood. Dingen lijken tegenwoordig onmogelijk, voor zoveel mensen. Gewoon het dagelijks leven is een oefening in vermoeidheid, zinloosheid, wanhoop.
Dit komt omdat onze paradigma's falen. Ze zijn uitgeput. Ze storten in. Bijvoorbeeld: hoe meer we onze adolescente behoeften nastreven, hoe minder onze samenlevingen en economieën nu in staat lijken te zijn om aan onze infantiele of elementaire behoeften te voldoen. Ze beschermen ons niet, schermen ons niet af, voeden ons niet, houden ons niet veilig. Toch zijn we daar, vechtend om aanzien, status en macht, proberen we ons aan de regels te houden, die ons weinig tot niets meer dienen.
Onze beschaving, onze soort, staat nu voor haar grootste test. En haar grootste strijd. Om in onze kinderlijke behoeften te voorzien, waren landbouw en dorpen nodig. Om in onze adolescente behoeften te voorzien, waren steden, industrie en complexe sociale organisaties nodig.
Maar hoe moeten we in onze volwassen behoeften voorzien? Als beschaving? Als soort?
Zie je, als we deze uitdaging niet kunnen, of niet willen, of ons er niet voor afkeren, wat gebeurt er dan? We blijven vastzitten in deze permanente adolescentie. Maar hoe langer we dat doen, hoe minder het werkt. Hoe bozer, blasé en getraumatiseerder we worden. Omdat onze soort niet bedoeld is om voor altijd vast te blijven zitten. Geen enkele soort is dat. We zijn bedoeld om te groeien en te worden.
Vastzitten in deze permanente adolescentie is geen optie. De prijs ervan stijgt met de dag, van planetaire ondergang tot ecologische ramp tot mega-ongelijkheid tot verbroken sociale contracten en ga zo maar door. Wat geleerden 'polycrisis' noemen, is een weerspiegeling van de prijs van eeuwige adolescentie die met de dag stijgt.
Deze strijd is wat we allemaal voelen. We zitten vast, omdat de mensheid vastzit. Onze beschaving zit vast. Onze soort. Onze paradigma's houden ons gevangen.
En voor ons ligt de uitdaging om een uitweg te vinden.
Een nieuwe weg vooruit, als je wilt, zoals Kamala en Tim het noemen.
De strijd voor een volwassen beschaving
Nu. Wat zijn de capaciteiten, nogmaals, van volwassenheid? Een volwassen beschaving, soort, mensheid, zou andere waarden, prioriteiten, organisatie hebben - alles. Het zou gecentreerd zijn rond een veel vergevingsgezinder aspect. Narcisme zou niet de leidende as zijn. We zouden ouders zijn, geen eeuwige kinderen, of het nu gaat om de planeet, onze voorouders of het leven zelf. We zouden de tuin weer tot bloei brengen, in plaats van de bloemen eraf te scheuren voor slingers om elkaar te verblinden.
We zouden zaden in de grond planten, nadat we die weer tot leven hebben gewekt. Onze economieën en sociale contracten zouden dan radicaal anders zijn. Hogere investeringsniveaus. Lagere consumptieniveaus. Minder ongelijkheid. Dat is natuurlijk allemaal waar Kamala's "zorgeconomie" op wijst. Het is een kleine stap vooruit, maar wel een cruciale, omdat we de oude mislukte paradigma's moeten doorbreken. Natuurlijk, in veel opzichten is onze beschaving er niet een waarin zelfs de meest elementaire behoeften nog steeds worden vervuld.
In ons leven voelt deze strijd immens, ontmoedigend en onoplosbaar. Ik zeg niet dat je een deugdzamer persoon moet worden, en zie daar, alles is opgelost. Verre van dat, vergis je niet.
Ik zeg dat deze fase van de geschiedenis over deze strijd gaat. De strijd van de mensheid om voorbij de adolescentie te groeien en volwassen te worden. En ieder van ons weerspiegelt, en wordt weerspiegeld in, die strijd. Onze verbijstering over hoe het allemaal zo snel fout ging. Ons gevoel van destabilisatie. De manier waarop het leven buiten controle voelt. Dit komt omdat we in een tijd van diepgaande transformatie zitten, die nog niet helemaal gaande is. We zitten vast, en in die tussenruimte ligt deze strijd om volwassen te worden.
Ieder van ons wordt op een andere manier geroepen, denk ik, om de mensheid te helpen deze strijd aan te gaan. Wat onze banen of carrières ook zijn. Leraren, advocaten, artsen, het maakt niet uit. We worden nu allemaal geroepen om op deze manier te groeien en onze organisaties, of het nu steden, dorpen, landen of bedrijven zijn, ook op deze manier te laten evolueren. Als we dat doen, worden we leiders en als we die mantel van leiderschap op ons nemen, zien we aan het voorbeeld van Kamala en Tim hoe hongerig mensen zijn naar dit soort diepe verandering, niet alleen in "beleid", maar ook in paradigma's, waarden, benaderingen, manieren van zijn.
Het is dus niet zo dat je deze transformatie helemaal alleen kunt bewerkstelligen. Draag die last niet. Weet dat dit een tijd is van de grootste strijd en de grootste test van de mensheid. Als onze paradigma's falen, wie zal er dan nieuwe creëren? Nieuwe oriëntaties, manieren, wegen, zodat we los kunnen komen van de adolescentie en kunnen uitgroeien tot volwassenheid? Dat is onze uitdaging en dat is waartoe we geroepen zijn, door de geschiedenis, tijd, stof en het zijn.
Jouw strijd is deze strijd. Niet in de triviale zin dat "je dit moet doen." Dat doe je niet. In de bredere zin dat we gevangen zitten in deze mismatch, tussen paradigma's die voldoen aan de behoeften van adolescenten, maar ons niet verder kunnen helpen. We zijn een soort die worstelt om volwassen te worden, en op die plek ligt deze tijd van strijd en onenigheid.
Dit is de betekenis van deze tijd. Toch bevrijdt elke stap die we zetten dichter bij nieuwe paradigma's. Paradigma's gebaseerd op echte volwassenheid, liefde, rechtvaardigheid, waarheid, vrede, geweldloosheid in de diepe zin. Waarin we dichter bij het verdriet en de liefde van het bestaan komen, zoals ouders dat zijn voor kinderen. Nu is het moment waarop we onszelf bevrijden van de adolescentie - of de toekomst spoelt voor onze ogen terug en alles wat we weten blijft uiteenvallen.
Dat is veel om over na te denken. Ik weet niet of het logisch was. Ik hoop het wel. Ik heb er veel over nagedacht. En ik wilde het met je delen.
Veel liefs van mij (en Snowy.) Houd vol, als je het moeilijk hebt. Denk eens na over wat het echt betekent, en dat is wat ik heb geprobeerd te verhelderen. Het betekent zoveel meer dan de meesten van ons denken. En daarom moeten we er alles aan doen, en geen moment terugdeinzen. In tijden als deze is elke dag, en elke greintje inspanning, belangrijker dan we tot nu toe wisten.
Door Umair • 3 sept. 2024 Bekijk in browser
Ik ben Umair Haque en dit is The Issue: een onafhankelijke, onpartijdige, door abonnees ondersteunde publicatie. Onze taak is om u het meest frisse, diepste, onbevangen inzicht te geven in de kwesties die er het meest toe doen.