Visie In De 21e Eeuw

Vrij naar Umair Haque
Dit is The Issue: een onafhankelijke, onpartijdige, door abonnees ondersteunde publicatie.

Hoi? Hoe gaat het met iedereen? Ik hoop dat het allemaal belachelijk goed met jullie gaat. Welkom, nieuwe lezers, zeg hallo in de reacties, en een grote dank aan iedereen die tot nu toe met mij mee is gegaan op dit kleine avontuur.

Vandaag gaan we het hebben over... veel dingen. Politiek, economie, psychologie, hoe het allemaal zo fout ging in deze wereld van ons, beginnend op een onwaarschijnlijke plek, dus wees geduldig.

We gaan beginnen met Nike, dat een soort rebranding aan het uitrollen is, een nieuwe visie voor zijn merk, en het is een soort van… een voorbeeld… een microkosmos… van het hele ‘wereld-gaat-fout’-gedoe. Dit gaat heel raar worden, heel snel, dus... probeer vol te houden (mijn mond viel open, en misschien ook die van jou.)

Hoe je geen visie moet hebben voor de 21e eeuw, of Oef, dit gaat niet werken

Dus. Nike is de afgelopen jaren een beetje de weg kwijtgeraakt. Het zwaait. Het probeerde modieus te worden, en vergat gewoon een soort van… te innoveren… leiding te geven… een baken of pijler te worden, wat mensen nodig hebben in de 21e eeuw, in een tijd als deze. Nu kun je tegenwerpen: Umair, ik wil niets over bedrijven horen! Eerlijk genoeg, maar dit voorbeeld gaat over zoveel meer, en het zal heel duidelijk worden.

Als bedrijven daar nu een mislukking bereiken, hebben ze de neiging om hun merk te veranderen, met grote nieuwe visies. Dus wat is de nieuwe visie van Nike? Bereid je voor, want dit is... raar en griezelig.

O’Neill, een 16 jaar Nike veteraan, was verantwoordelijk voor het moderniseren van de retailstrategie van het bedrijf met meeslepende winkels. Maar even lijkt haar vertrouwen te wankelen. ‘Je hoeft niet te zeggen dat het goed is’, vertelt ze me, voordat ze hardop voorleest.

“Winnen is verliezen in de wereld. Mensen hebben besloten dat het ongezond is om zo gedreven te zijn. Ze zeggen dat anderen zich er ongemakkelijk bij voelen. En het is een schande om het beter te willen doen dan iemand anders. Ze feliciteren je dus liever met je komst, zeggen ‘genoeg’, geven je een trofee en herinneren je eraan dat winnen niet alles is.

Het is duidelijk dat ze het perspectief zijn kwijtgeraakt”, leest ze. Het manifest stelt dat het tijd is om het ‘verlangen’ om te winnen terug te halen.

“Het kan [mensen] ongemakkelijk maken om het te horen, maar winnen is alles”, besluit O’Neill. ‘En als je dat niet gelooft, gefeliciteerd, dan heb je al verloren.’

Wauw. Heb je daaruit begrepen wat ik deed? De nieuwe visie van Nike is om… zoals mijn vrouw het uitdrukte, als ik het bovenstaande lees… mensen het gevoel te geven dat ze verliezers zijn? Is dat echt… een goede zaak om te doen?

En dan… mensen berispen en hen vertellen dat ze het perspectief zijn kwijtgeraakt? En waar hoor je iemand zeggen dat het ‘beschamend’ is om het beter te willen doen? Wat is dit eigenlijk allemaal?

“Winnen is verliezen.” Laten we... hier even over nadenken

Hoe denk je dat de meeste mensen zich tegenwoordig voelen? Hoe denk je dat zij de wereld zien – en zichzelf? Ik durf te wedden dat de meeste mensen het gevoel hebben dat ze de boerderij verliezen. Dat is niet echt een gok, het is meer iets dat ik zonder enige twijfel weet.

Hoe komt het? Omdat alle macrotrends in de wereld dat zeggen. Het grootste deel van de wereld wordt nu armer. In Amerika stagneren de inkomens al tientallen jaren, en dat is ook het geval in Groot-Brittannië. De levensstandaard daalt terwijl de inflatie bijt. En als gevolg van dat alles zijn mensen tegenwoordig de wandelende gewonden: de niveaus van angst, onbehagen en wanhoop zijn uit de hitlijsten geschoten.

Wat denken mensen intussen over de grote ‘winnaars’ van vandaag? Het afnemende vertrouwen in instituties en leiderschap vertelt ons dat mensen er supercynisch over zijn. Waarom zou dat zo kunnen zijn?

Laten we nu terugkomen op ‘winnen is verliezen’. Wat staat hier? Laten we al het merkjargon dat mogelijk rondgegooid wordt even negeren. De elementaire menselijke waarheid is eenvoudig. Er staat: je doet gewoon niet genoeg je best. Om een ‘winnaar’ te zijn. En dat is trouwens het enige dat telt in het leven.

Wat wil je echt niet zijn? Een loser. Wat wil je niet doen? Verliezen.

En toch is dat precies waar de meeste mensen, de overgrote meerderheid, zich bevinden. Laten we teruggaan naar de statistieken. Ze verliezen, in harde, zeer ernstige, uiterst reële en materiële termen. Wat precies? Elk facet van hun welzijn. Hun geluk, hun emotionele centra, hun financiële toekomst, hun gemoedsrust in het heden, tot en met hun relaties, die op een breekpunt staan, gezien een eenzaamheidsepidemie, en misschien wel het meest urgent van allemaal, hun optimisme, hun geest, het gevoel gewoon hier te zijn, in deze wereld…in vuur en vlam.

Dit alles vertelt ons trouwens dat mensen hun keuzevrijheid verliezen.

Dus. “Winnen is verliezen.”

Gezien dat alles.

Denk je echt dat het verbinding maakt met mensen? Hun vertrouwen, aandacht, bewondering en respect wint? Ik niet. Ik betwijfel ten zeerste of het veel zal doen, maar eerder averechts werkt.

Denk je dat mensen, in een wereld die in brand staat, het gevoel hebben dat ze zoveel verliezen, misschien zelfs alles – het gevoel, onthoud – tegen mensen zeggen dat winnen alles op de een of andere manier zal zijn… hen voor zich winnen?

Een wereld met 1% winnaars en 99% verliezers, of waarom normale mensen het tegenwoordig moeilijk hebben

Denk eens aan wie de winnaars tegenwoordig zijn. Nu leven we in zogenaamde ‘winner-take-all’-maatschappijen. En de winnaars daarin…zijn vaak niet erg goede mensen. De rijkste man ter wereld verkondigt vreemde, sinistere complottheorieën op de gigantische website die hij heeft gekocht en een nieuwe naam heeft gegeven. Dan zijn er nog andere miljardairs, die een beetje rondspringen terwijl de wereld in brand staat. Ondertussen is er een klasse celebutantes die lijken te denken dat ieders levensdoel er fantastisch uit moet zien terwijl de wereld brandt, meer lipfillers alstublieft.

Het gaat maar door. De winnaars van dit tijdperk... lijken veel op Marie Antoinette, Lodewijk XIV, de roversbaronnen uit het vergulde tijdperk, en gooien er misschien voor de goede orde wat oorlogsmisdadigers en/of Sovjet-achtige handlangers bij. Dat is niet alleen mijn mening, zoals ik al zei, de dalende niveaus van vertrouwen vertellen ons dat zonder enige twijfel.

Denk je dat mensen opkijken naar de ‘winnaars’ van deze tijd? Sommigen wel, dat is waar, maar over het algemeen rollen we onze ogen een beetje naar ze, met het gevoel a) door hen uitgebuit te worden, b) er machteloos over te zijn en c) ze te zien weglopen terwijl ze de samenleving hebben geplunderd, wij, en de toekomst.

De meesten van ons? Wij vinden ze niet zo leuk.

Dus het idee om een ‘winnaar’ te zijn in een tijd waarin a) iedereen een soort verliezer is, b) de wereld in brand staat en c) de ‘winnaars’ de jongens zijn die dat allemaal hebben laten gebeuren…

Vind je dat echt een goed idee om de toekomst van je merk op te baseren?

Dit is trouwens wat er gebeurt als directiekamers deze kleine dingen negeren die macrotrends worden genoemd. Ze bedenken ideeën die meesterwerken lijken – denk aan de rampzalige advertenties van Apple – maar die instorten als een huis dat in brand staat, een averechts effect hebben, weinig verdienen dan cynisme, oogrollen, hoofdschudden en kwispelen met de vingers. Wat dachten ze, deze mensen?

Soms gaat marketing over het verleiden van klanten, in plaats van het bouwen van merken die resoneren, ertoe doen en iets voor mensen betekenen.

Dus mijn advies is dit. De wereld staat in brand. Let in hemelsnaam op.

Kwaadaardige, hyper-winner-take-all-dynamiek is de reden waarom de wereld aan het smelten is

Wat is er gebeurd dat de wereld zo is geworden? Waarom leven we in een wereld die weer zo is geëindigd? Waar er slechts een handjevol ‘winnaars’ is, die daar maar al te vaak zijn gekomen door behoorlijk vreselijke dingen te doen, en de rest zich als verliezers voelt, omdat ze in feite alles van hun toekomst aan het verliezen zijn. voor hun welzijn?

Winnaar-take-all-samenlevingen zijn, geloof het of niet, behoorlijk intensief bestudeerd in de economie en de sociologie. En het mechanisme dat ze creëert is een soort positieve feedback. De rijken worden rijker, terwijl de armen... niet... zoiets. In de complexiteitstheorie resulteert dat in uit de hand gelopen feedback. En dat is min of meer wat we in de wereld zien.

Zoals ik vaak opmerk, zullen we dit decennium waarschijnlijk de eerste triljonairs ter wereld zien, terwijl… de meerderheid van de mensen in de wereld nu armer wordt. Ik noem dat ‘fantoomgroei’, omdat het… niet het echte werk is.

Denk daar even over na, want het brengt me op een punt dat iedereen zou moeten begrijpen. Dit is 100% verkeerd. Het zou één ding zijn om miljardairs triljonairs te zien worden terwijl iedereen ook floreerde. Dan kunnen we misschien nog steeds debatteren over de morele dimensie: is het echt oké om een handjevol mensen te hebben die zo rijk zijn dat ze het niet in honderd levens kunnen uitgeven? Maar wanneer miljardairs triljonairs worden terwijl de meerderheid armer wordt, is er iets ernstig misgegaan. Dat vertelt ons dat er een spel van rijkdomwinning op komst is.

Het gaat met andere woorden niet alleen om ‘distributie’ – maar op een fundamenteel niveau is er feitelijk iets heel erg mis, omdat die enorme fortuinen lijken te worden verdiend ten koste van alle anderen.

En zo voelen mensen zich tegenwoordig. Wat verenigt links en rechts, ook al weten ze het misschien niet? Ik heb onlangs een vriend in mijn buurt gemaakt, gewoon een man, die ik erg leuk vind. Hij heeft een redelijk gemiddelde professionele baan in de technologie. En hij was verrast toen hij hoorde dat ik in zijn woorden ‘naar links leun’ (dat doe ik niet, ik predik hier geen politiek tegen jou.) Hij? Hij was boos over hoe oneerlijk de wereld is geworden, en zijn favoriete politiek is meer rechts.

Maar toch waren we het er allebei over eens dat de dingen ongelooflijk in de war zijn, dat de gemiddelde persoon op gewelddadige wijze wordt genaaid, en dat het leven een bittere, meedogenloze strijd is geworden, zelfs als je een soort werkende professional bent die wordt gespeeld door de regels, en de hemel zal je (niet) helpen als je dat niet doet. Dus: links en rechts zijn het erover eens dat het systeem heeft gefaald, en meer dan dat, ook op de manier waarop het heeft gefaald: het heeft niet genoeg welvaart achtergelaten voor de gemiddelde mens, wiens toekomst aan flarden ligt en wiens heden een reeks van nooit eindigende schokken en trauma's is.

Mensen voelen zich, zoals ik al zei, zo. Ze weten het diep in hun botten. Dit is oneerlijk. Dit is fout. Ik word bedrogen, voorgelogen, uitgebuit, weggegooid, misbruikt.

En dat is op zijn beurt wat leidt tot sociaal-politieke destabilisatie. Omdat dergelijke gevoelens de neiging hebben te leiden tot het soort woede-epidemie dat we zien, en mensen tot demagogen te wenden. En die gevoelens zijn reëel: het resultaat van een kwaadaardige winnaar neemt alle dynamiek, resulterend in fantoomgroei.

In dat bredere beeld van de wereld maakt Nike een hele grote fout, want... welk gevoel gaf die branding je? En wat zegt dat ons eigenlijk over dit ding dat Visie in de 21e eeuw heet?

De moderne bestaanscrisis, of wat voel je tegenwoordig? Woede? Wanhoop? Angst? Mislukking?

Laat me eerlijk tegen je zijn. Die nieuwe branding veroorzaakte een soort rimpeling van woede in mij. Wacht, je gaat mensen echt berispen omdat ze verliezers zijn?

En terwijl ik mijn eigen emoties onderzocht, besefte ik dat die van verschillende kanten kwamen. Ik was een beetje boos, ja echt, dat iemand branding zo verkeerd kon interpreteren. Vergeet niet dat ik heb geholpen de moderne kunst ervan te creëren, ook al praat ik er niet veel over. Maar ik was ook boos omdat ik me daardoor een verliezer voelde. Hé, ben ik gewoon niet gedreven genoeg voor jou, Nike?

Wat zie je in die branding? Hoe voelde je je daarbij? Mijn lieve vrouw vergeleek het met... Trump. En ze heeft een beetje gelijk. Trump zou het immers eens zijn met de volgende uitspraken: winnen is alles, verliezers zijn niemand, en verliezen is het ergste wat er in het leven mogelijk is.

Demagogen jagen in tijden als deze op de gebroken harten en verbrijzelde geesten van mensen. Als we demagogen zien opkomen, is dat alleen al voldoende om ons te vertellen dat mensen zich ‘verliezers’ voelen. Want wat ze bij de demagoog zoeken is natuurlijk het gevoel van bescherming, veiligheid, kracht en ‘winnen’. En toch gaat het spel van de demagoog ook dieper. Ze zorgen ervoor dat mensen zich verliezers voelen, om zo de vlucht in hun eigen armen uit te lokken. Ze wrijven zout in de wond. Ze draaien het mes. Ze spreken in verscheurende termen en beloven vervolgens het systeem af te breken dat mensen het gevoel geeft...

BUMA: Bedrogen, Uitgebuit, Misbruikt en Afgevoerd, versus... het tegenovergestelde

Het zijn onze emoties die een soort ruimte creëren voor demagogen om te gedijen, en dat doen ze ook. Trump is terug, en hij zal waarschijnlijk winnen, de opkomst van extreemrechts in Europa, India, China, enzovoort. De mondiale golf van gevoelens... deze opeenvolging van dingen... misschien moet ik er een naam aan geven, of misschien heb je er al een... bedrogen, uitgebuit, misbruikt en weggegooid... destabiliseert de wereld...

En dat gebeurde op zijn beurt omdat de wereld min of meer verviel in deze krankzinnige puinhoop waarbij de meerderheid van de mensen armer werd en letterlijk verliezers werd in termen van welzijn, kansen, financiële, emotionele en sociale stabiliteit, terwijl een klein Een aantal winnaars heeft zo veel gewonnen dat ze rijker worden dan de Romeinse keizers.

Dus waar laat ons dat allemaal achter? Nou ja, er zijn veel afhaalrestaurants, als dat is wat je wilt, denk ik. Als je een merk gaat opbouwen – laten we beginnen met het soort vervelende merk – probeer dan niet… de manier waarop de wereld voelt niet te negeren. Maar er zijn er veel dieper dan dat. Laat me er een uitkiezen waarvan ik denk dat die mij te binnen schiet.

De wereld zou niet zo moeten zijn. We weten het allemaal, links en rechts, ondanks hoe verschillend de voorschriften uiteindelijk zijn. Maar daaronder voelen we allemaal een beetje hetzelfde, of een bepaald niveau van hetzelfde spectrum, namelijk BUMA, bedrogen, uitgebuit, misbruikt en agevoerd, alsof we gevangen zitten in een relatie met een machiavellistische sociopaat, en wij willen er gewoon uit.

Dus wat is eigenlijk het tegenovergestelde van BUMA? Een goede visie voor de 21e eeuw begint daar. Het is niet – zeker niet – Nike’s soort griezelige, rare aandrang dat je een loser bent omdat je gewoon niet hard genoeg je best hebt gedaan. Daar zit niets positiefs in, toch? Niets… dat spreekt over de huidige enorme behoefte aan diepgaande verandering.

Vandaar de heropleving van Trump – alles platbranden. De destabilisatie van de wereld gaat voort en versnelt. Wat kan er nog meer gebeuren als we allemaal het gevoel hebben dat de wereld niet zo zou moeten zijn? We zijn het misschien niet eens meer over wat ‘eerlijkheid’ of ‘verbeteringen’ zijn, maar wat mij opvalt is hoe een wereld van hyperwinnaars, en alle anderen een verliezer, een plek is die niet meer bij elkaar kan blijven. Democratisch, politiek, economisch, financieel, en sociaal niet.