Systemische En Individuele Verandering

Vrij naar Hannah Ritchie, 11 september 2024

Er is vaak een polariserend debat over wie "verantwoordelijk" is voor klimaatverandering en uiteindelijk wie het zou moeten oplossen.

Er is het "systemische verandering"-kamp dat de nadruk legt op grote bedrijven, overheden en economische systemen. Je ziet dit verhaal in populaire koppen zoals "Slechts 100 bedrijven verantwoordelijk voor 71% van de wereldwijde emissies".¹ Of beweringen dat BP en andere grote oliebedrijven de persoonlijke CO2-voetafdruk promootten om de schuld bij de consument te leggen.²

Dan is er nog het "persoonlijke verantwoordelijkheid"-kamp dat de nadruk legt op individuele veranderingen in levensstijl: rijden in een benzineauto, vliegen en veel vlees eten leidt tot een koolstofintensieve levensstijl; dus we moeten bezuinigen om duurzamer te leven.

Ik krijg vaak vragen die suggereren dat mensen dit als een binair systeem zien. "Denk je dat individuele acties ertoe doen als we systemische verandering nodig hebben?"

Maar dit is een vals binair systeem. Het is niet het een of het ander. Het is beide.

Om het duidelijk te maken, ik ben niet in de waan dat we klimaatverandering zullen oplossen als we allemaal onze plastic flessen recyclen en ons voedselverspilling composteren. Om de uitstoot naar nul te krijgen, moeten we bijna elk onderdeel van onze economie herbouwen en transformeren, van elektriciteit en warmte tot transport, landbouw en bouw.

Maar het lijkt ook verkeerd om te suggereren dat individuele acties — vooral als grotere collectieven — er helemaal niet toe doen. Individuen maken tenslotte deel uit van het systeem. Wij zijn een van de radertjes. Niet groot genoeg om dingen op eigen houtje in beweging te krijgen — daarom zal het niet zo zijn dat we allemaal "ons steentje bijdragen" — maar we kunnen dingen zeker vertragen als we niet bereid zijn om te bewegen.

In dit bericht zal ik een aantal redenen uiteenzetten waarom ik denk dat systemische versus individuele verandering het verkeerde kader is; de grenzen van gedragsverandering; en wat er echt toe doet als het gaat om persoonlijke impact.

De positieve feedbackloop van overheden, bedrijven en mensen

Systemische versus individuele verandering is een valse dichotomie. Beide zijn belangrijk. Nee, individuele gedragsverandering gaat dit niet oplossen. Maar overheden en bedrijven kunnen het ook niet oplossen als mensen niet bereid zijn om veranderingen door te voeren.

De publieke opinie en openheid voor verandering beïnvloeden het overheidsbeleid en de richting waarin bedrijven en vernieuwers bewegen.

Neem het simpele voorbeeld van het koolstofvrij maken van wegtransport.

"Systemische veranderaars" zouden kunnen zeggen dat het aan overheden is om grootschalige openbaarvervoerprogramma's uit te rollen en te subsidiëren om ze goedkoop te maken. De overheid kan dat ondersteunen. Maar dat heeft geen zin als forenzen niet bereid zijn om van de auto naar de trein over te stappen. In mijn laatste artikel keek ik naar de resultaten van een pilotprogramma in Schotland, waar de overheid de spitstarieven voor treinen verlaagde. Helaas werd het programma geschrapt omdat de deelname van forenzen te laag was. Als mensen niet bereid zijn om hun gedrag te veranderen, kunnen instellingen maar beperkt doen.

Hetzelfde geldt voor elektrische voertuigen. Het is cruciaal om hoogwaardige, wijdverspreide laadnetwerken uit te bouwen. Maar overheden gaan hun geld niet verspillen als niemand bereid is om over te stappen van hun benzineauto naar een elektrische. We kunnen niet verwachten dat overheden en bedrijven zwaar investeren in elektrificatie als we te koppig zijn om de overstap te maken.

In plaats van het een of het ander, werken individuele gedragingen en systeembouwers samen. Instellingen moeten het voor mensen betaalbaar en gemakkelijk maken om de overstap te maken: dat kan variëren van kortingen, belastingvoordelen of deals voor de koolstofarme keuze; tot het opleggen van mandaten aan autofabrikanten; tot het verzekeren dat het land een betrouwbaar laadnetwerk heeft. Maar mensen moeten instellingen ook laten zien dat dit de richting is die ze willen dat de dingen gaan.

Degenen die de macht hebben om structurele veranderingen door te voeren, hebben positieve bevestiging van het publiek nodig dat wat ze doen populair is. De beste manier is dat individuen dat laten zien door over te stappen op het openbaar vervoer, een elektrische auto te kopen of een warmtepomp te installeren.

Dit geldt ook voor de interacties tussen bedrijven en consumenten. Nee, je gaat klimaatverandering niet oplossen door je hamburger te ruilen voor een vleesvervanger. Maar je impact is ook iets groter dan de koolstofbesparing van je hamburger alleen. Wanneer we producten als vleesvervangers kopen, sturen we een signaal naar de markt — naar bestaande bedrijven en nieuwe vernieuwers — dat er vraag is. Het is alsof je een vlag zwaait voor bedrijven om ons te komen bedienen met koolstofarme producten. Dit trekt niet alleen nieuwe vernieuwers en bedrijven aan om betere producten te bouwen, maar het stelt bestaande bedrijven ook in staat om op te schalen en de kosten te drukken.

De early adopters van zonnepanelen, elektrische auto's en vleesvervangers hebben een cruciale rol gespeeld bij het verlagen van hun kosten. Dit maakt ze betaalbaarder voor iedereen, en helpt niche, elitaire speeltjes om te zetten in echte wereldwijde oplossingen.

Mensen benadrukken het belang van stemmen via de stembus. Dit is waarschijnlijk waar je de grootste impact kunt hebben. Maar je kunt ook stemmen met je portemonnee, en zo een signaal naar de markt sturen over welke soorten producten je wel en niet wilt.

Individuele gedragsverandering is moeilijk

Nogmaals, ik ben niet in de waan dat als we allemaal ons steentje bijdragen, dit probleem zal worden opgelost. Ik denk ook niet dat het gemakkelijk is om individueel gedrag te veranderen. Dat is het niet.

Als je een aantal van mijn eerdere werken hebt gelezen, zul je mijn pessimisme over gedragsverandering hebben zien doorsijpelen. Ongeacht of we het hebben over zonnepanelen, warmtepompen, elektrische voertuigen, openbaar vervoer, vleesvervangers, verwarming of airconditioning, ik benadruk altijd dat je het goedkoop en gemakkelijk moet maken voor mensen om de overstap te maken. Als het duur is, zullen de meeste mensen het niet doen. Als het moeilijk of onhandig is, vergeet het dan.

Ik heb ook de neiging om vergelijkbare vervangers of ruilen voor bestaand gedrag te benadrukken. Als mensen graag in een benzineauto rijden, geef ze dan een elektrische. Investeer natuurlijk ook in openbaar vervoer, fietspaden en leefbare steden om het nog aantrekkelijker te maken voor hen om hun auto thuis te laten. Maar velen zullen nog steeds een auto kopen voor reizen die niet gemakkelijk met de fiets of de bus kunnen worden gemaakt.

Als ze van hamburgers houden, geef ze dan een bijna identieke plantaardige. Nogmaals, dit weerspiegelt het principe om het mensen gemakkelijk en handig te maken: ze hoeven geen nieuw veganistisch recept te leren, ze hoeven alleen maar een rundvleesburger te vervangen door een sojaburger.

Het is veel gemakkelijker om mensen ertoe te bewegen bestaand gedrag te vervangen door een vergelijkbaar koolstofarm equivalent dan om mensen ertoe te brengen er helemaal mee te stoppen.

Ik weet dat dat niet altijd een populaire mening is. Velen zullen denken dat mensen verantwoordelijkheid moeten nemen en "dingen moeten opgeven" of wat comfort moeten opofferen. Misschien is dat waar. Maar het verandert niets aan het feit dat het politiek impopulair is en dat het decarbonisatie tot een constante en polariserende strijd zal maken.

Dus de manier waarop ik denk over gedragsverandering is dat je mensen moet geven wat ze willen, en dat je dat betaalbaar en gemakkelijk moet maken. "Wat ze willen", om het duidelijk te maken, is geen benzineauto of een gasketel. Het is een gemakkelijke en comfortabele manier om van A naar B te reizen, en een warm huis.

De rol van bredere politieke, economische en zakelijke verandering (d.w.z. systemische verandering) is om het "betaalbaar en gemakkelijk" te maken.

Wat is het nut van een CO2-voetafdruk, trouwens?

Ik kan geloven dat BP graag "CO2-voetafdrukken" promoot om verantwoordelijkheid bij individuen te leggen. Maar dat betekent niet dat het concept van een CO2-voetafdruk nutteloos is.

Met CO2-voetafdrukken kunnen we begrijpen - door middel van cijfers, niet intuïtie - welke dingen er echt toe doen als het gaat om klimaat. En welke dingen dat niet doen, zodat je je er minder zorgen over hoeft te maken.

Het gaat niet alleen om individuen. Footprinting laat bedrijven en overheden zien waar de meeste emissies vandaan komen, zodat ze beleid kunnen implementeren of effectief kunnen investeren in bepaalde sectoren.

In de geest van wijlen David MacKay gaat footprinting (of het nu gaat om koolstof, energie of financiële budgettering) over het uitwerken van de grote dingen die ertoe doen. Hier is hij in zijn hoofdstuk "Every BIG helps" uit zijn boek:

"Maak je geen illusies. Om ons doel te bereiken om van fossiele brandstoffen af te komen, moeten deze verminderingen in vraag en toename van aanbod groot zijn. Laat je niet afleiden door de mythe dat "elk klein beetje helpt". Als iedereen een beetje doet, bereiken we maar een beetje. We moeten veel doen. Wat nodig is, zijn grote veranderingen in vraag en aanbod."

Wat zijn de grote dingen?

Als je kijkt naar de CO2-voetafdruk van de gemiddelde persoon, zul je zien dat de meeste CO2-uitstoot in vier categorieën valt: het verplaatsen van spullen (of mensen), het verwarmen van dingen, het afkoelen van dingen en wat ze eten. Dat betekent dat de grootste gebieden om over na te denken zijn:

Autorijden. Kies indien mogelijk voor de fiets of het openbaar vervoer. Als je een auto nodig hebt, is elektrisch veel beter voor het klimaat dan benzine.

Vliegen. Waarschijnlijk het meest CO2-intensieve gedrag dat je hebt, als je vliegt. Het vervangen van vergaderingen op afstand door persoonlijke bijeenkomsten en over het algemeen selectief zijn over wanneer je vliegt, zal een groot verschil maken voor je voetafdruk. Het is een van de redenen waarom ik bijna alle niet-Britse conferenties en persoonlijke evenementen afwijs; ik geef prioriteit aan de zeldzame, impactvolle.

Dieet. Als je vlees en zuivel eet, zal dit het grootste deel van je voedselvoetafdruk vormen. Overstappen op een meer plantaardig dieet (hoeft niet veganistisch te zijn) is de meest effectieve manier om de impact van je dieet te verminderen. Ja, vleesvervangers zijn prima.

Verwarmen of koelen. Waarschijnlijk de grootste energieverbruiker thuis. Zorgen dat je huis geïsoleerd is, maakt een groot verschil. Elektrische warmtepompen zijn veel beter voor het klimaat dan gasketels. Dit geldt ook voor warm water, dus overweeg om je douches van 20 minuten te beperken.

Hernieuwbare energie. Als u het zich kunt veroorloven om zonnepanelen op uw dak te installeren, ga er dan voor.

Maar naast veranderingen in uw individuele CO2-voetafdruk, zijn er dingen die een positief verschil kunnen maken.

Stem op kandidaten met een positief klimaatbeleid.

Stem met uw portemonnee (geef de markt het signaal dat mensen koolstofarme producten willen).

Kies een carrière die bijdraagt aan het oplossen van deze problemen.

Doneer geld aan effectieve doelen. Ik geef elke maand 10% van mijn inkomen aan kosteneffectieve goede doelen in de wereldwijde gezondheidszorg. Duurzaamheid gaat niet alleen over CO2-uitstoot en landgebruik; het gaat erom mensen tegelijkertijd een goed leven te geven. Bijdragen aan doelen die menselijk lijden verlichten — en mensen helpen omgaan met de ongelijkheid en gevolgen van klimaatverandering — is ook belangrijk.

Zie deze als uw CO2-handafdruk. Het doel is om uw handafdruk veel groter te maken dan uw voetafdruk.

Beloof uw steun

1

Let op dat staatsbedrijven worden beschouwd als afzonderlijke bedrijven in de studie achter deze statistiek. Dus Chinese of Russische staatsproducenten van fossiele brandstoffen tellen als afzonderlijke bedrijven.

Ik begrijp nooit helemaal waarom mensen een statistiek als deze verrassend vinden. De wereldwijde productie van fossiele brandstoffen wordt gedomineerd door een relatief klein aantal spelers.

Als je alle emissies aan hen toeschrijft, ongeacht wie ze aan het einde van de keten verbruikt (wat voor mij niet veel zin heeft; als consumenten hebben we een zekere verantwoordelijkheid om hun producten te kopen), dan zullen 100 bedrijven natuurlijk de meerderheid van de wereldwijde emissies uitmaken.

https://fullfact.org/news/are-100-companies-causing-71-carbon-emissions

2

Er zit waarschijnlijk een kern van waarheid in — en ik weet zeker dat grote producenten van fossiele brandstoffen graag hun verantwoordelijkheid afschuiven. Maar zoals ik later zal uitleggen, is koolstofvoetafdruk nog steeds nuttig!

Duurzaamheid in cijfers is vandaag de dag gratis. Maar als je dit bericht leuk vond, kun je Duurzaamheid in cijfers vertellen dat hun schrijven waardevol is door een toekomstig abonnement te beloven. Je hoeft niets te betalen, tenzij ze betalingen inschakelen.

Geef uw steun
Vind ik leuk | Reageer | Herladen
© 2024 Hannah Ritchie
Afmelden || Deze e-mail doorgestuurd? Meld u hier aan voor meer