Signaal Van De Mensheid

Jeff Hawkins is een wetenschapper en ondernemer. Hij staat algemeen bekend als de oprichter van Palm Computing en Handspring Inc. Hij is medeoprichter en hoofdwetenschapper van Numenta, een onderzoeksbedrijf dat zich richt op de neocorticale theorie. Zijn nieuwste boek is “A Thousand Brains: A New Theory of Intelligence”.

Als je op een onbewoond eiland was gestrand, zou je een bericht kunnen schrijven, het in een fles kunnen stoppen en in zee kunnen gooien. Wat zou je schrijven? Je zou kunnen neerleggen waar je bent en hopen dat iemand de boodschap snel ontdekt en je redt, maar je zou niet veel hoop hebben dat dat zou gebeuren. De kans is groter dat uw bericht lang nadat u weg bent nog wordt gevonden. In plaats daarvan zou je kunnen schrijven over wie je bent en hoe je op het eiland bent gestrand. Je hoop zou zijn dat je lot in de toekomst bekend wordt en door iemand wordt gereciteerd. De fles en jouw boodschap zijn een middel om niet vergeten te worden.

De planetaire sondes van Pioneer die begin jaren zeventig werden gelanceerd, hebben ons zonnestelsel verlaten en zijn de grote zee van de ruimte ingegaan. Astronoom Carl Sagan pleitte voor het plaatsen van een plaquette op de Pioneer-sondes. De plaquettes laten zien waar het vaartuig vandaan komt en bevatten een afbeelding van een man en een vrouw. Later dat decennium bevatten de Voyager-sondes eveneens een gouden plaat met geluiden en beelden van de aarde. Ook zij hebben het zonnestelsel verlaten. We verwachten niet dat we deze ruimtevaartuigen ooit nog zullen zien. Met de snelheid waarmee ze reizen, zal het tienduizenden jaren duren voordat ze mogelijk een andere ster kunnen bereiken. Hoewel de sondes niet zijn ontworpen om met verre buitenaardse wezens te communiceren, zijn het onze eerste berichten in een fles.

Ze zijn meestal symbolisch – niet vanwege de tijd die het kost om een ​​potentieel publiek te bereiken, maar omdat ze waarschijnlijk nooit gevonden zullen worden. De ruimte is zo groot en de ruimtevaartuigen zijn zo klein dat de kans dat ze iets tegenkomen klein is. Toch is het geruststellend om te weten dat deze ruimtevaartuigen bestaan ​​en momenteel door de ruimte reizen. Als ons zonnestelsel morgen zou ontploffen, zouden deze platen en archieven het enige fysieke bewijs van leven op aarde zijn. Ze zouden onze enige erfenis zijn.

Tegenwoordig zijn er initiatieven om ruimtevaartuigen naar nabijgelegen sterren te sturen. Een prominente inspanning wordt de Breakthrough Starshot genoemd. Het voorstelt het gebruik van krachtige, in de ruimte gestationeerde lasers om kleine ruimtevaartuigen naar onze dichtstbijzijnde naburige ster, Alpha Centauri, te stuwen. Het primaire doel van dit initiatief is om foto's te maken van de planeten die rond Alpha Centauri draaien en deze terug naar de aarde te stralen. Onder optimistische veronderstellingen zou het hele proces tientallen jaren duren.

Net als de Pioneer- en Voyager-sondes zal het Starshot-vaartuig door de ruimte blijven bewegen, lang nadat wij weg zijn. Als het ruimtevaartuig wordt ontdekt door intelligente wezens elders in de Melkweg, dan zouden die wezens weten dat we ooit hebben bestaan ​​en intelligent genoeg waren om ruimtevaartuigen tussen de sterren te sturen. Helaas is dit een slechte manier om ons bestaan ​​opzettelijk aan andere wezens te communiceren. De ruimtevaartuigen zijn klein en langzaam. Ze kunnen slechts een minuscuul deel van onze Melkweg bereiken, en zelfs als ze een bewoond sterrenstelsel zouden bereiken, is de kans klein dat ze ontdekt worden.

“Er zouden miljoenen planeten kunnen zijn met intelligent leven, net als het onze, en – als elke planeet een SETI-programma zou hebben, net als het onze – zou niemand iets ontdekken.”

Laat de lichten aan

Het SETI Instituut heeft jarenlang geprobeerd intelligent leven elders in onze Melkweg te detecteren. SETI gaat ervan uit dat andere intelligente wezens een signaal uitzenden met voldoende kracht om het hier op aarde te kunnen detecteren. Onze radar-, radio- en tv-uitzendingen zenden ook signalen de ruimte in, maar deze signalen zijn zo zwak dat we, met behulp van onze bestaande SETI-technologie, soortgelijke signalen van andere planeten niet konden detecteren, tenzij ze afkomstig waren van een planeet die heel dichtbij ons staat. Daarom zouden er op dit moment miljoenen planeten kunnen zijn met intelligent leven net als het onze, verspreid over onze Melkweg, en – als elke planeet een SETI-programma zou hebben, net als het onze – zou niemand iets ontdekken. Zij zouden, net als wij, zeggen: “Waar is iedereen?”

Om SETI succesvol te laten zijn, gaan we ervan uit dat intelligente wezens doelbewust sterke signalen creëren die zijn ontworpen om over lange afstanden te worden gedetecteerd. Het is ook mogelijk dat we een signaal detecteren dat niet voor ons bedoeld is. Dat wil zeggen: het kan gebeuren dat we op één lijn komen met een zeer gericht signaal en onbedoeld een gesprek beginnen. Maar SETI gaat er voor het grootste deel van uit dat een intelligente soort zichzelf bekend probeert te maken door een krachtig signaal af te geven.

Het zou attent zijn als wij hetzelfde zouden doen. Dit wordt METI genoemd, wat staat voor het overbrengen van buitenaardse intelligentie. Het zal je misschien verbazen als je hoort dat nogal wat mensen denken dat METI een slecht idee is, het slechtste idee ooit. Ze zijn bang dat als we een signaal de ruimte in sturen en daardoor onze aanwezigheid kenbaar maken, er meer geavanceerde wezens zullen verschijnen, van heel ver naar onze ster, en ons vermoorden, ons ​​tot slaaf maken, experimenten met ons uit voeren of ons misschien per ongeluk infecteren met een virus waar we niet tegen kunnen vechten. Misschien zijn ze op zoek naar planeten waarop ze kunnen leven en de gemakkelijkste manier om er een te vinden is door te wachten tot mensen zoals wij onze hand opsteken en zeggen: ‘Hier.’ Hoe dan ook zou de mensheid gedoemd zijn.

“Ze zijn bang dat als we een signaal de ruimte in sturen, meer geavanceerde wezens naar onze ster zullen komen en ons zullen vermoorden, tot slaaf zullen maken, experimenten met ons zullen uitvoeren of ons misschien per ongeluk zullen infecteren met een insect waar we niet tegen kunnen vechten.”

Dit doet me denken aan een van de meest voorkomende fouten die startende technologieondernemers maken. Ze zijn bang dat iemand hun idee zal stelen, en daarom houden ze het geheim. In bijna alle gevallen is het beter om uw idee te delen met iemand die u misschien kan helpen. Andere mensen kunnen u product- en bedrijfsadvies geven en u op tal van andere manieren helpen. Ondernemers hebben veel meer kans op succes door mensen te vertellen wat ze doen dan door geheimzinnig te doen. Het ligt in de menselijke natuur – ook wel het oude brein genoemd – om te vermoeden dat iedereen je idee wil stelen, terwijl de realiteit is dat je geluk hebt als iemand überhaupt om je idee geeft.

Het risico van METI is gebaseerd op een reeks onwaarschijnlijke aannames. Het gaat ervan uit dat andere intelligente wezens in staat zijn om interstellair te reizen. Er wordt van uitgegaan dat ze bereid zijn veel tijd en energie te besteden aan de reis naar de aarde. Tenzij de buitenaardse wezens zich ergens in de buurt verstoppen, kan het duizenden jaren duren voordat ze hier komen. Het gaat ervan uit dat de intelligente agenten de aarde nodig hebben of iets op aarde dat ze op geen enkele andere manier kunnen krijgen, dus het is de reis waard. Het gaat ervan uit dat ze, ondanks dat ze over de technologie voor interstellaire reizen beschikken, niet over de technologie beschikken om het leven op aarde te detecteren zonder dat wij onze aanwezigheid uitzenden. En ten slotte gaat het ervan uit dat zo’n geavanceerde beschaving bereid zou zijn ons schade toe te brengen, in plaats van te proberen ons te helpen of ons in ieder geval geen pijn te doen.

Wat dit laatste punt betreft, is het een redelijke veronderstelling dat intelligente wezens elders in de Melkweg, net zoals wij, uit niet-intelligent leven zijn geëvolueerd. Daarom werden de buitenaardse wezens waarschijnlijk geconfronteerd met dezelfde soorten existentiële risico's waarmee wij vandaag de dag worden geconfronteerd. Om lang genoeg te overleven om een ​​melkwegstelsel-varende soort te worden, betekent dat ze op een of andere manier voorbij deze risico's zijn gekomen. Daarom is het waarschijnlijk dat welk hersenequivalent ze nu ook hebben, niet langer gedomineerd zal worden door valse overtuigingen of gevaarlijk agressief gedrag.

Om al deze redenen denk ik dat we niets te vrezen hebben van METI. Net als nieuwe ondernemers kunnen we beter proberen het universum te vertellen dat we bestaan ​​en hopen dat iemand, wie dan ook, er iets om geeft.

“We zullen beter af zijn als we proberen het universum te vertellen dat we bestaan ​​en hopen dat iemand, wie dan ook, er iets om geeft.”

De beste manier om zowel SETI als METI te benaderen is in belangrijke mate afhankelijk van hoe lang intelligent leven doorgaans overleeft. Het is mogelijk dat intelligentie miljoenen keren in onze Melkweg is ontstaan ​​en dat bijna geen van de intelligente wezens tegelijkertijd bestond. Hier is een analogie: stel je voor dat vijftig mensen worden uitgenodigd voor een avondfeest. Iedereen arriveert op een willekeurig gekozen tijdstip op het feest. Als ze daar aankomen, openen ze de deur en stappen naar binnen. Hoe groot is de kans dat ze een feest of een lege kamer zien? Het hangt ervan af hoe lang ze blijven. Als alle feestgangers één minuut blijven voordat ze vertrekken, ziet vrijwel iedereen die komt een lege kamer en concludeert dat er niemand anders naar het feest is gekomen. Als de feestgangers een uurtje of twee blijven, dan is het feest een succes, met veel mensen tegelijk in de zaal.

We weten niet hoe lang intelligent leven doorgaans duurt. Het Melkwegstelsel is ongeveer 13,5 miljard jaar oud. Laten we zeggen dat het al zo’n tien miljard jaar intelligent leven kan ondersteunen. Dat is de lengte van ons gezelschap. Als we aannemen dat de mens als technologische soort tienduizend jaar overleeft, dan is het alsof we opdaagden voor een zes uur durend feest, maar slechts een vijftigste van een seconde bleven. Zelfs als tienduizenden andere intelligente wezens voor hetzelfde feest verschijnen, is het waarschijnlijk dat we niemand anders zullen zien terwijl we daar zijn. We zullen een lege kamer zien. Als we intelligent leven in onze Melkweg verwachten te ontdekken, is het nodig dat intelligent leven vaak voorkomt en lang meegaat.

Ik verwacht dat buitenaards leven gebruikelijk is. Er wordt geschat dat er alleen al in de Melkweg ongeveer 300 miljoen planeten zijn die leven zouden kunnen ondersteunen, en het leven verscheen miljarden jaren geleden op aarde, kort nadat de planeet was gevormd. Als de aarde typisch is, dan is het leven gebruikelijk in onze Melkweg.

“Als we intelligent leven in onze Melkweg verwachten te ontdekken, is het nodig dat intelligent leven vaak voorkomt en lang meegaat.”

Ik geloof ook dat veel planeten met leven uiteindelijk intelligent leven zullen ontwikkelen. Ik heb voorgesteld dat intelligentie gebaseerd is op hersenmechanismen die zich voor het eerst ontwikkelden voor het verplaatsen van ons lichaam en het herkennen van plaatsen waar we zijn geweest. Intelligentie is dus misschien niet zo opmerkelijk als er eenmaal meercellige dieren rondlopen. We zijn echter geïnteresseerd in intelligent leven dat de natuurkunde begrijpt en dat over de geavanceerde technologieën beschikt die nodig zijn om signalen vanuit de ruimte te verzenden en te ontvangen. Op aarde gebeurde dit slechts één keer en pas onlangs. We hebben gewoon niet genoeg gegevens om te weten hoe algemeen soorten zoals wij voorkomen. Ik vermoed dat technologische soorten vaker voorkomen dan je zou concluderen als je alleen maar naar de geschiedenis van de aarde zou kijken. Ik ben verrast door hoe lang het heeft geduurd voordat geavanceerde technologieën op onze planeet verschenen. Ik zie bijvoorbeeld geen reden waarom technologisch geavanceerde soorten niet honderd miljoen jaar geleden zouden kunnen zijn verschenen toen dinosauriërs over de aarde zwierven.

Ongeacht hoe gangbaar technologisch geavanceerd leven is, het zal misschien niet lang duren. Technologisch geavanceerde soorten elders in de Melkweg zullen waarschijnlijk problemen ondervinden die vergelijkbaar zijn met die waarmee wij worden geconfronteerd. De geschiedenis van mislukte beschavingen op aarde – plus de existentiële bedreigingen die we creëren – suggereert dat geavanceerde beschavingen wellicht niet lang standhouden. Natuurlijk is het mogelijk dat soorten zoals de onze erachter komen hoe ze miljoenen jaren kunnen overleven, maar ik acht het niet waarschijnlijk.

De implicaties hiervan zijn dat intelligent en technologisch geavanceerd leven miljoenen keren in de Melkweg kan zijn ontstaan. Maar als we naar de sterren kijken, zullen we geen intelligent leven aantreffen dat wacht om een ​​gesprek met ons te voeren. In plaats daarvan zullen we sterren zien waar ooit intelligent leven bestond, maar nu niet meer. Het antwoord op de vraag “Waar is iedereen?” is dat ze de partij al hebben verlaten. Er is een manier om al deze problemen te omzeilen. Er is een manier om intelligent leven in onze Melkweg en misschien zelfs in andere sterrenstelsels te ontdekken. Stel je voor dat we een signaal creëren dat aangeeft dat we hier op aarde waren. Het signaal moet sterk genoeg zijn om van veraf te worden gedetecteerd en moet lang meegaan. Het signaal moet aanhouden lang nadat we weg zijn. Het creëren van een dergelijk signaal is hetzelfde als het achterlaten van een visitekaartje op het feest met de tekst: “We waren hier.” Mensen die later komen opdagen, zullen ons niet vinden, maar ze zullen weten dat we ooit hebben bestaan.

Dit suggereert een andere manier om over SETI en METI te denken. Concreet suggereert het dat we onze inspanningen eerst moeten richten op de manier waarop we een langdurig signaal kunnen creëren. Met langdurig bedoel ik honderdduizend jaar of misschien miljoenen jaren of zelfs een miljard. Hoe langer het signaal aanhoudt, hoe groter de kans dat het succesvol zal zijn. Er zit nog een leuk bijkomend voordeel aan dit idee: als we eenmaal weten hoe we zo'n signaal moeten geven, weten we zelf waar we op moeten letten. Andere intelligente wezens zullen waarschijnlijk tot dezelfde conclusies komen als wij. Ook zij zullen zoeken naar manieren om een ​​langdurig signaal te creëren. Zodra we weten hoe we dit moeten doen, kunnen we ernaar gaan zoeken.

Tegenwoordig zoekt SETI naar radiosignalen die een patroon bevatten dat aangeeft dat het signaal door een intelligent wezen is verzonden. Een signaal dat de eerste twintig cijfers van π herhaalt, zou bijvoorbeeld zeker door een intelligente soort zijn gecreëerd. Ik betwijfel of we ooit zo'n signaal zullen vinden. Er wordt van uitgegaan dat intelligente wezens elders in onze Melkweg een krachtige radiozender hebben opgezet en met behulp van computers en elektronica een code in het signaal hebben geplaatst. Wij hebben dit zelf ook een paar keer kort gedaan. Het vereist een grote antenne die in de ruimte is gericht, elektrische energie, mensen en computers. Vanwege de korte duur van de signalen die we stuurden, waren de berichten meer symbolische pogingen dan serieuze pogingen om de rest van onze Melkweg te bereiken.

“Eenmaal opgestart, moet ons signaal miljoenen jaren betrouwbaar blijven functioneren, zonder enig onderhoud of tussenkomst.”

Het probleem met het uitzenden van een signaal via elektriciteit, computers en antennes is dat het systeem niet lang meegaat. Antennes, elektronica, draden, etc. blijven zonder onderhoud zelfs geen honderd jaar functioneel, laat staan ​​een miljoen jaar. De methode die we kiezen om onze aanwezigheid te signaleren moet krachtig, breed gericht en zelfvoorzienend zijn. Eenmaal opgestart, moet het miljoenen jaren lang betrouwbaar kunnen functioneren zonder enig onderhoud of tussenkomst. Sterren zijn zo. Eenmaal gestart zendt een ster miljarden jaren lang grote hoeveelheden energie uit. We willen iets vinden dat vergelijkbaar is, maar dat niet zou kunnen worden gestart zonder de leidende hand van een intelligente soort.

Astronomen hebben in het heelal veel vreemde energiebronnen ontdekt die bijvoorbeeld oscilleren, roteren of korte uitbarstingen uitzenden. Astronomen zoeken naar natuurlijke verklaringen voor deze ongebruikelijke signalen, en meestal vinden ze die ook. Misschien zijn sommige van de tot nu toe onverklaarde verschijnselen niet natuurlijk, maar het soort signaal waar ik het over heb, gecreëerd door intelligente wezens. Dat zou leuk zijn, maar ik betwijfel of het zo gemakkelijk zal zijn. Het is waarschijnlijker dat natuurkundigen en ingenieurs een tijdje aan dit probleem zullen moeten werken om met een reeks mogelijke methoden te komen om een ​​sterke, zichzelf onderhoudende wereld te creëren en een signaal dat onmiskenbaar afkomstig is van een intelligent wezen. De methode moet ook iets zijn dat we kunnen implementeren. Natuurkundigen kunnen bijvoorbeeld een nieuwe energiebron bedenken die in staat is een dergelijk signaal te genereren, maar als we niet in staat zijn dit zelf te creëren, moeten we ervan uitgaan dat andere intelligente wezens dat ook niet kunnen, en moeten we blijven zoeken .

Ik heb me jarenlang met dit probleem bezig gehouden, waarbij ik op zoek was naar iets dat misschien wel zou passen. Onlangs heeft zich een kandidaat gemeld. Een van de meest opwindende gebieden van de hedendaagse astronomie is de ontdekking van planeten die rond andere sterren draaien. Tot voor kort was het niet bekend of planeten algemeen of zeldzaam waren. We weten nu het antwoord: planeten komen veel voor, en de meeste sterren hebben meerdere planeten, net als de onze. De belangrijkste manier waarop we dit weten is door kleine verminderingen van het sterlicht te detecteren wanneer een planeet tussen een verre ster en onze telescopen beweegt. We zouden hetzelfde basisidee kunnen gebruiken om onze aanwezigheid te signaleren. Stel je bijvoorbeeld voor dat we een reeks objecten in een baan om de aarde zouden plaatsen die een deel van het zonlicht blokkeren in een patroon dat van nature niet zou voorkomen. Deze in een baan rond de zon draaiende zonneblokkers zouden nog miljoenen jaren in een baan rond de zon blijven draaien, lang nadat wij er niet meer zijn, en ze zouden van veraf kunnen worden gedetecteerd. We beschikken al over de middelen om zo’n Sunblocker-systeem te bouwen, en er zijn wellicht betere manieren om onze aanwezigheid te signaleren.

“Er zullen overblijfselen begraven liggen van enkele van onze steden en grote infrastructuur, maar vrijwel elk document, film en opname zal niet langer bestaan.”

Wiki Aarde

Een verre beschaving laten weten dat we ooit hebben bestaan, is een belangrijk eerste doel. Maar voor mij is het belangrijkste aan mensen onze kennis. Wij zijn de enige soort op aarde die kennis bezit van het universum en hoe het werkt. Kennis is zeldzaam en we moeten proberen deze te behouden.

Laten we aannemen dat mensen uitsterven, maar het leven op aarde gaat door. Er wordt bijvoorbeeld aangenomen dat een asteroïde de dinosauriërs en vele andere soorten heeft gedood, maar sommige kleine dieren hebben de inslag weten te overleven. Zestig miljoen jaar later werden enkele van die overlevenden ons. Stel je nu eens voor dat wij mensen zijn uitgestorven, misschien als gevolg van een natuurramp of door iets dat we hebben gedaan. Andere soorten overleven, en binnen 50 miljoen jaar wordt een van hen intelligent. Die soort zou absoluut alles willen weten over het lang vervlogen menselijke tijdperk. Ze zouden vooral geïnteresseerd zijn in de omvang van onze kennis en wat er met ons is gebeurd.

Als de mens uitsterft, zullen over ongeveer een miljoen jaar waarschijnlijk alle gedetailleerde gegevens van ons leven verloren zijn. Er zullen overblijfselen begraven liggen van enkele van onze steden en grote infrastructuur, maar vrijwel elk document, film en opname zal niet langer bestaan. Toekomstige niet-menselijke archeologen zullen moeite hebben om onze geschiedenis in kaart te brengen, op dezelfde manier waarop paleontologen vandaag de dag worstelen om erachter te komen wat er met de dinosauriërs is gebeurd.

Als onderdeel van ons landgoedplan zouden we onze kennis in een meer permanente vorm kunnen bewaren, een vorm die tientallen miljoenen jaren mee zou kunnen gaan. Er zijn verschillende manieren waarop we dit kunnen doen. We zouden bijvoorbeeld voortdurend een kennisbank zoals Wikipedia kunnen archiveren. Wikipedia wordt zelf voortdurend bijgewerkt, zodat het gebeurtenissen zou documenteren tot het punt waarop onze samenleving begon te falen. Het archief moet worden geautomatiseerd en mag zich niet op aarde bevinden, omdat de aarde in één enkele gebeurtenis gedeeltelijk kan worden vernietigd. Om dit probleem te verhelpen, zouden we ons archief kunnen lokaliseren in een reeks satellieten die in een baan om de zon draaien. Op deze manier zal het archief gemakkelijk te ontdekken zijn, maar moeilijk fysiek te wijzigen of te vernietigen.

“Toekomstige niet-menselijke archeologen zullen moeite hebben om onze geschiedenis in kaart te brengen, op dezelfde manier waarop paleontologen vandaag de dag worstelen om erachter te komen wat er met de dinosauriërs is gebeurd.”

We zouden het op satellieten gebaseerde archief zo ​​ontwerpen dat we er automatische updates naar konden sturen, maar de inhoud ervan kon niet worden gewist. De elektronica in de satelliet zal kort nadat wij weg zijn niet meer functioneren, dus om het archief te kunnen lezen zou een toekomstige intelligente soort de technologie moeten ontwikkelen om naar het archief te reizen, het terug naar de aarde te brengen en de gegevens eruit te halen. We zouden meerdere satellieten in verschillende banen kunnen gebruiken voor redundantie. We beschikken al over de mogelijkheid om een ​​satellietarchief aan te maken en dit op te halen. Stel je voor dat een eerdere intelligente soort op aarde een reeks satellieten rond het zonnestelsel had geplaatst. We zouden ze inmiddels hebben ontdekt en al terug naar de aarde hebben gebracht.

In wezen zouden we een tijdcapsule kunnen maken die ontworpen is om miljoenen of honderden miljoenen jaren mee te gaan. In de verre toekomst zouden intelligente wezens – of ze nu op aarde evolueren of vanaf een andere ster reizen – de tijdcapsule kunnen ontdekken en de inhoud ervan kunnen lezen. Als we dit doen, en het wordt in de toekomst gelezen, stel je dan eens voor hoe dankbaar de ontvangers zouden zijn. Het enige wat je hoeft te doen is bedenken hoe enthousiast we zouden zijn als we zelf zo’n tijdcapsule zouden ontdekken.

Is het de tijd en het geld waard om verder te gaan met dit soort initiatieven? Zou het beter zijn om al onze inspanningen te richten op het verbeteren van het leven op aarde? Er is altijd spanning tussen beleggen op de korte termijn en beleggen op de lange termijn. Problemen op de korte termijn zijn urgenter, terwijl investeren in de toekomst weinig onmiddellijke voordelen oplevert. Elke organisatie – of het nu een overheid, een bedrijf of een huishouden is – wordt met dit dilemma geconfronteerd. Niet investeren in de lange termijn garandeert echter toekomstige mislukkingen. In dit geval geloof ik dat investeren in een landgoedplan voor de mensheid verschillende voordelen op de korte termijn heeft. Het zal ons bewuster maken van de existentiële bedreigingen waarmee we worden geconfronteerd. Het zal meer mensen ertoe aanzetten na te denken over de langetermijngevolgen van onze acties als soort. En het zal ons leven een soort doel geven als we uiteindelijk falen.

Dit is een aangepast fragment uit het nieuwste boek van de auteur, “A Thousand Brains: A New Theory of Intelligence” (Basic Books).