Onderbroek paranoia
Het is bijna acht uur, je beweegt. Ik vraag waarom je een onderbroek aan hebt in bed. Na 30 jaar naakt met elkaar slapen vind ik dat raar. Je vlijmscherpe antwoord doet ontzettend zeer. Je bent mijn rare dingen moe.
Is het echt zo raar? Het gaat wel heel diep, heeft te maken met onze band vanaf de eerste nacht bij elkaar slapen, mijn ontmaagding, vertrouwen, elkaar bloot geven, intimiteit, dat wat we nog delen, die lichamen die we alleen met elkaar delen. Waarom doet het zo'n pijn?
Het doet me denken aan Koen, die had ook zo'n conflict met zijn 2e vriendin, ging uit. We hebben hierover eerder discussies gehad, 20 jaar geleden, 15 jaar geleden, weet je dat niet meer?
Dat gevoel samen naakt te slapen is voor mij heel belangrijk en raakt aan de essentie van het samen zijn, helemaal aan de basis van wat de relatie is. Waarom doet het zo'n zeer?
Is het gebrek aan vertrouwen dat we weer goed zijn samen? Is het autisme, de verandering die niets voorstelt en toch enorm is? Haal ik me ineens dingen in mijn hoofd? Is die pijn niet echt? Verzonnen? Constructie?
Kan ik mijn eigen gevoelens nog vertrouwen? Ik ben bang om je te verliezen, langzaam maar zeker groeien we uit elkaar. Die onderbroek is flinterdun, maar voor mij is het een nieuwe muur, ik kan er niet mee omgaan.
Alles wat ik doe maakt onze afstand groter. Het word alleen maar erger, ik heb geen gelijk. Je bent veranderd en ik raak je kwijt.