Indrukken Van Een ISA Wetenschapper

29e sessie van de International Seabed Authority
Reflecties op het debat over diepzeemijnbouw door Dr. Michael Norton
European Academies Science Advisory Council (EASAC)

Vrij naar Dr. Michael Norton, Programmadirecteur Milieu, 12 april 2024 •

Vorig jaar had ik de Europese Academies of Science recensie van de wetenschap met betrekking tot diepzeemijnbouw geleid, dus het was een kans om de International Seabed Authority (ISA) in actie te zien toen ik door het Blue Climate Initiative werd uitgenodigd voor een side-evenement tijdens de eerste 29e sessie in Kingston, Jamaica, op 25 maart. We onderzochten de claims en tegenclaims waarmee beleidsmakers worden geconfronteerd en kwamen tot de conclusie dat de wetenschap de landen steunde die hadden opgeroepen tot een voorzorgspauze of moratorium. Het kwam erop neer dat diepzeemijnbouw niet mogelijk was zonder aanzienlijke milieuschade en verlies aan biodiversiteit. De sleutel was dus om een manier te vinden om deze onvermijdelijke afweging te beoordelen en een consensus te bereiken over de balans tussen risico's en voordelen.

Maar wat ik tijdens mijn bezoek aan Kingston ontdekte, was een regel-voor-regel herziening van de mijnbouwcode om de industrie in staat te stellen zo snel mogelijk verder te gaan, voordat er gegevens beschikbaar waren en er structuren waren om de risico's goed te evalueren, met aanzienlijke onenigheid tussen de leden van de ISA-raad over het grootste deel van de huidige formulering. Dit proces wordt door een of twee lidstaten doorgedrukt, ondersteund door het secretariaat, door middel van een straffend schema van drie bijeenkomsten per jaar. Dit staat in schril contrast met het Verdrag inzake Biologische Diversiteit, dat elke vijf jaar bijeenkomt, en het Klimaatverdrag, ‘waarvan de vergaderingen pas recentelijk werden verhoogd tot één keer per jaar. Toen ik met enkele landenafgevaardigden sprak, werd het duidelijk dat dit een enorme druk legde op de menselijke hulpbronnen en begrotingen van kleinere landen.

De denkfout van kritische materialen

Een van de beweringen over diepzeemijnbouw is dat de cruciale materialen die nodig zijn voor de groene transitie uit een nieuwe bron moeten komen: de diepzee. We hebben in het onderzoek van vorig jaar op de onjuistheid van dit verhaal gewezen: van de 34 kritische materialen die momenteel op de EU-lijst staan, kunnen er slechts vier afkomstig zijn uit diepzeeknollen, en drie daarvan (mangaan, koper en nikkel) waren van “zeer laag” leveringsrisico, waarbij dat van kobalt als “matig” wordt beoordeeld. We hebben erop gewezen dat de industrie voortdurend oplossingen ontwikkelt die goedkopere en overvloedigere hulpbronnen kunnen gebruiken om dure metalen te vermijden, en dat er nog steeds een groot potentieel bestaat voor het opzetten van omgekeerde toeleveringsketens voor de effectieve recycling van batterijen en zonnepanelen, enz. Panellid Dan Kammen (professor hernieuwbare energie aan de University of California Berkeley) wees op de trends op het gebied van autobatterijen, met een snelle groei van lithium-ijzerfosfaatbatterijen, of LFP's (momenteel goed voor 36% van de huidige productie van volledig elektrische voertuigen en 52 % van de mondiale batterijproductie, alle toepassingen samen) en het potentieel van vele andere, zoals solid-state batterijen – allemaal ontwerpen die het gebruik van kobalt en nikkel vermijden, maar ook veiliger zijn en een grotere duurzaamheid en levensduur hebben. Dergelijke trends hebben mogelijk bijgedragen aan de ineenstorting van de nikkel- en kobaltprijzen met 50 tot 70% in de afgelopen twee jaar.

Diepzee versus landmijnbouw

Een andere bewering die we hadden onderzocht was dat diepzeemijnbouw het minste van twee kwaden zou zijn vergeleken met landmijnbouw. Hoe je zo'n oordeel kunt vormen is onduidelijk, maar een relevante factor is dat het gebied dat je op de zeebodem moet baggeren vele honderd keer groter is dan op land, omdat de mineralen op de zeebodem zich aan de oppervlakte bevinden en niet in diepe afzettingen. Terrestrische mijnbouw kent ook een biodiversiteitsstrategie in vier fasen (vermijden van verliezen, beperken, herstellen en compenseren) die kan worden toegepast en gemonitord. Dit is niet het geval voor de diepzee, waar de aantrekkingskracht ‘uit het oog, uit het hart’ kan zijn. Ten slotte is het duidelijk dat diepzeemijnbouw niet mogelijk is zonder vernietiging van het leefgebied en vervanging door sedimenten die onbereikbaar zijn voor herstel en die dus waarschijnlijk gedurende zeer lange perioden zullen blijven bestaan. Daarom is het moeilijk of zelfs onmogelijk om objectief te zeggen of aan artikel 145 van het Verdrag van de Verenigde Naties inzake het recht van de zee ter bescherming van het mariene milieu kan worden voldaan.

Terwijl ik luisterde naar het raadsdebat over de tekst van de mijnbouwcode, herinnerde ik me de woorden van Kenneth Boulding uit 1966, toen hij de economie karakteriseerde als de ‘cowboy’-economie, omdat zodra we zonder middelen begonnen te raken, we altijd zochten naar de volgende grens om te verkennen en te exploiteren. Hij zei dat we vroeg of laat naar de ‘ruimtevaarteconomie’ zouden moeten overstappen, waarin we de inherente grenzen van onze planeet zouden onderkennen en onze economie dienovereenkomstig zouden beheren. Ik kon het niet laten om te denken dat diepzeemijnbouw bijna zestig jaar later een overblijfsel is van de cowboy-economie – en dat het ISA-secretariaat zich bezighoudt met ongerechtvaardigde heroïsche pogingen om dit erdoor te krijgen, onder druk van slechts één of hoogstens een handvol leden-staten. Dit gaat in de tegenovergestelde richting van ander belangrijk internationaal beleid, waarbij het Verdrag inzake Biologische Diversiteit en de Overeenkomst inzake de bescherming en het duurzame gebruik van Mariene Biodiversiteit in gebieden buiten de nationale jurisdictie (BBNJ) proberen de bescherming van de biodiversiteit in de zeeën uit te breiden, en de noodzaak om ons verbruik van hulpbronnen terug te brengen tot een duurzaam niveau (zie de Global Resource Outlook 2024) wordt steeds meer onderkend.