Het Raadsel Van Het Besturen Van Cyberspace
Vrij naar Nathan Gardels, hoofdredacteur van Noema
Het was onvermijdelijk dat de tech-tycoons die op de belangrijkste platforms van het publieke debat die zij bezitten, "absolute vrijheid van meningsuiting" voorstaan, vroeg of laat in conflict zouden komen met de wetten en normen van democratisch gelegitimeerde staten. Die dag is aangebroken met zowel de recente confrontatie van Elon Musk met de Braziliaanse rechterlijke macht over X als de arrestatie van Pavel Durov van Telegram in Frankrijk.
Braziliaanse rechtbanken hebben X gesloten omdat het niet wilde meewerken met de autoriteiten door een officiële vertegenwoordiger in het land te benoemen die verantwoordelijk moet worden gehouden voor de inhoud en activiteiten. De onderzoeksrechter die het bevel uitvaardigde, Alexandre de Moraes, beschouwt zichzelf als een fervent verdediger van de Braziliaanse soevereiniteit en beschuldigt X ervan desinformatie te verspreiden die de democratie van zijn land ondermijnt. Moraes' beslissing wordt gesteund door een groter panel van het Hooggerechtshof.
De kwestie is nog ingewikkelder omdat Musks Starlink-satellietsysteem, dat internetdiensten levert in de meer afgelegen gebieden van Brazilië, buiten de territoriale claims van dat land cirkelt, wat grenskwesties oproept over een "ruimtegreep" door particuliere belangen die de grenzen van de soevereiniteit ontlopen. In eerste instantie weigerde Starlink zijn accounts te sluiten, maar gaf uiteindelijk toe aan de Braziliaanse autoriteiten om zijn vergunning om in het land te opereren niet helemaal te verliezen.
Durov, die nu op borgtocht vrij is in afwachting van zijn proces, wordt door de Franse autoriteiten beschuldigd van het niet meewerken met regelgevende instanties door onvoldoende toezicht te houden op en modereren van de proliferatie van kinderpornografie en witwasactiviteiten onder de 900 miljoen gebruikers van Telegram.
X heeft de poort geopend voor stemmen die ooit werden buitengesloten door de reguliere hoeders van de perceptie, hoewel ook degenen die haatdragende taal, complottheorieën en alternatieve feiten verspreiden. Het lage-baan Starlink satellietsysteem was cruciaal voor de communicatie van het Oekraïense verzet in de begindagen van de Russische invasie, toen de territoriale internettoegang werd afgesloten.
De end-to-end encryptie van Telegram stelt Oekraïense troepen en Russische dissidenten in staat om te ontsnappen aan het bereik van de agressieve en repressieve staat, maar stelt, zoals beweerd, ook kinderpornonetwerken en criminele bendes in staat om hun daden grotendeels onopgemerkt te coördineren.
Wat we zien is het raadsel van het besturen van een dual-use informatietechnologie die beide kanten op snijdt.
De libertarische aandringen dat de staat geen rol heeft bij het reguleren of onderdrukken van meningsuiting in cyberspace is een spiegelbeeld van de volledige claim van een autoritaire natie als China en andere autocratieën dat zij het overkoepelende recht hebben om dit te doen als soevereine machten.
Soevereiniteit in cyberspace
De kwestie van soevereiniteit in cyberspace is niet nieuw. Het bereikt pas eindelijk de logische implosie van zijn tegenstrijdigheid in open samenlevingen waar de infrastructuur van digitale connectiviteit wordt gecontroleerd door particuliere belangen die aansluiten bij een libertair wereldbeeld dat losstaat van de geaarde ethos van gemeenschappen die de gevolgen ervan moeten absorberen.
De kwestie is al lang beslecht in meer collectief georiënteerde en politiek beperkte samenlevingen zoals China, althans officieel.
De term "cyberspace-soevereiniteit" werd voor het eerst bedacht door China's internet-tsaar, Lu Wei, ongeveer tien jaar geleden. Hij betoogde dat "vrijheid en orde" in evenwicht moeten zijn op platforms die de hele samenleving verbinden door de constructie van "firewalls" die de verspreiding van inhoud beperken die nationale belangen en de waarden van de partijstaat schaadt. En dat omvat informatiestromen van buiten de grenzen van China.
"Het internet is als een auto", heeft Lu gezegd. "Als er geen remmen op zitten, maakt het niet uit hoe snel de auto kan rijden. Als hij eenmaal op de snelweg zit, kun je je voorstellen wat het eindresultaat zal zijn. En dus, hoe geavanceerd ook, alle auto's moeten remmen hebben.” Het is de rol van de staat om op het rempedaal te trappen.
Zoals Lu ooit vertelde aan een bijeenkomst van de 21st Century Council van het Berggruen Institute, “vrijheid en orde zijn tweelingzusjes, en ze moeten samenleven,” en stelde dat cyberspace zou dienen als een “belangrijke brug” tussen de partijstaat en het volk.
In een lang privégesprek in Beijing in maart 2015 ging de hoogste digitale autoriteit nog verder en vertelde me dat de gedeelde publieke feedback in cyberspace een noodzakelijke correctie bood in een eenpartijstelsel waar politiek pluralisme niet bestaat.
Noema Hoofdredacteur Nathan Gardels met de toenmalige internet-tsaar van China, Lu Wei, in 2015 in Beijing.
Tijdens die bijeenkomst verleende Lu Noema's voorganger, The WorldPost, de allereerste online journalistieke bevoegdheid voor buitenlandse media, omdat we uitgebreid onderwerpen behandelden die uiteenliepen van de Chinese vooruitgang op het gebied van groene technologie tot de Tai Chi routine van gezonde negentigplussers en rapporteerde niet alleen over het hardhandig optreden tegen democratiedemonstraties in Hongkong en andere mensenrechtenkwesties, wat we ook krachtig deden.
Lu werd later gezuiverd, ogenschijnlijk verstrikt in de anti-corruptiecampagne van president Xi Jinping.
Omdat het moment waarop in China op de rem wordt getrapt, wordt bepaald door de machthebbers die dat willen blijven, is het natuurlijk geen verrassing dat orde altijd zwaarder weegt dan vrijheid.
Rond de tijd dat Lu bekend werd, publiceerde The WorldPost een essay van Peter Dombrowski waarin hij al opmerkte dat natiestaten overal, niet alleen in China, "cyberspace opnieuw aan het begrenzen waren".
"China is misschien explicieter over 'internetsoevereiniteit'", schreef de geleerde van het Naval War College, "maar de VS en andere westerse landen hebben zelf de opkomst van virtuele grenzen aangemoedigd als een voorzichtige reactie op de eisen van de burgermaatschappij en als een middel om hun favoriete bestuursvormen te promoten. China vertegenwoordigt eenvoudigweg een extreem voorbeeld van een veel breder fenomeen."
De ethiek van communicatie
Het staat inmiddels buiten kijf dat absolute vrijheid van meningsuiting, versterkt door connectiviteit, een motor is van disfunctionele democratie en, in naam van privacy, zelfs criminaliteit onder bepaalde encryptieregimes aanmoedigt. Hoe lossen we het raadsel van bestuur op, zodat het badwater de baby van de aanzienlijke positieve bijdragen van sociale media niet verdrinkt?
Het beginpunt is een leidend principe. In de oppervlakkige bewering van cyberlibertariërs gaat absolute vrijheid van meningsuiting vooral over de autonomie van het geatomiseerde individu. Maar democratie gaat fundamenteel over hoe individuen zich tot elkaar verhouden in een gemeenschap via de instellingen van zelfbestuur. En waar interpersoonlijke relaties zijn, is er ethiek. Zoals de filosoof Onora O'Neill terecht betoogt, zijn feitelijke inhoud en geverifieerde betrouwbaarheid van informatie en bronnen net zo belangrijk als de vrijheid van meningsuiting.
In liberale samenlevingen is de balans wankel en moeilijk gestaag te kalibreren. Velen zouden het erover eens zijn dat Mark Zuckerberg of Elon Musk niet de uiteindelijke beslissers zouden moeten zijn over de inhoud die op hun platforms wordt toegestaan, maar zoals een EU-minister van Digitale Zaken het ooit zei: "een Ministerie van Waarheid zou erger zijn."
Terwijl in China de rol van de staat is om op de rem te trappen, is de rol van de staat in het liberale Westen tot nu toe in feite geweest om snelheidsboetes uit te delen.
De Digital Services Act van de Europese Unie, de Network Protection Act van Duitsland en andere regelgevende kaders hebben geprobeerd de schade van desinformatie, haatzaaiende uitlatingen en criminaliteit te beperken door te vertrouwen op zelfregulering door wereldwijde Big Tech. Naleving is doorgaans terughoudend en obstructief. Over het algemeen worden strafboetes opgelegd na overtredingen van de wet die achteraf worden vastgesteld.
Wat de Braziliaanse en Franse zaken onderscheidend maakt, is hun vertrek van deze reactieve modus naar een proactieve modus met de arrestatie van directeuren en de onmiddellijke sluiting van platforms. Alleen door middel van testcases als deze kunnen we ooit ontdekken hoe we op legitieme wijze een balans kunnen creëren tussen vrijheid en orde binnen een liberaal bestuurskader.
Fundamenteel gezien moet worden erkend dat degene die de middelen van connectiviteit controleert, de baas is. Om die reden is het onhoudbaar in natiestaten die worden gelegitimeerd door democratische verantwoording dat niet-verantwoordingsplichtige techgiganten de kwaliteit van het publieke debat bepalen.
Bekijk het overzicht hier in uw browser. Bezoek Noema Magazine op noemamag.com
PUBLISHER: Nicolas Berggruen
EDITORIAL BOARD: Orhan Pamuk, Pankaj Mishra, Dambisa Moyo, Rocio Martinez-Sampere, Patrick Soon-Shiong, Onora O’Neill, Elif Shafak, Reid Hoffman, Walter Isaacson, Arianna Huffington, Pico Iyer, Yoichi Funabashi, Fareed Zakaria, Helle Thorning-Schmidt, Kathleen Miles, Nathan Gardels, Bing Song
EDITORIAL TEAM:Nathan Gardels, Editor-in-Chief; Kathleen Miles, Executive Editor; Nils Gilman, Deputy Editor; Peter Mellgard, Deputy Editor; Tami Abdollah, Senior Editor; Jennifer Prohov,Audience Growth Editor; Amara Higuera, Art Editor; JoAnna Klein, Fact-Checker; Mani Chandy, Newsletter Editor;Alex Gardels, Video Editor;Joe Zadeh, Contributing Writer; Jennifer Bourne, Associate Editor & Translator; Claire Isabel Webb, Associate Editor; Jonathan Blake, Associate Editor
Noema Magazine
Bradbury Building, 304 S. Broadway,Suite 500,Los Angeles, CA 90013
Preferences|Unsubscribe