Haar Teruggeven Wat Gestolen Is

Er is een vraag die gesteld moet worden in de 21e eeuw, en die zal niemand leuk vinden. Het is deze: Van Wie Is De Wereld?

De antwoorden - er zijn er drie - gaan als volgt.
Antwoord een. De rijkste 2000 mensen ter wereld hebben meer bezittingen dan 50% van de mensheid samen.
Antwoord twee. De wereld is 20% blank, en de rijke landen zijn allemaal blank.
Antwoord drie. Mensen vernietigen het leven op planeet aarde met adembenemende snelheid. We zitten midden in de eerste antropogene massa-extinctie - de eerste door de mens veroorzaakte grote vernietiging.

Dus. Van wie is de wereld?

Je zou kunnnen zien dat zoals de zaken er nu voorstaan, zoals ze gaan, de "beschaving" die we zo noemen het waarschijnlijk niet gaat halen. De nieuwste pandemie was genoeg om onze manier van leven bijna op de knieën te krijgen – en de machtigste landen ter wereld een kleine catastrofe en massaal sterven te brengen.

Covid was slechts een klein voorproefje van wat komen gaat. We worden nu geconfronteerd met drie tot vijf decennia van rampen die onze kant op komen. De jaren 30 worden het decennium van de klimaatcatastrofe, wanneer megabranden en megaoverstromingen en megatyfoons de nieuwe norm worden. Stel je eens voor wat er met economieën en financiële systemen gebeurt als hele regio's onleefbaar worden - zoals een groot deel van Californië dat nu al is. Stel je voor wat er met samenlevingen gebeurt als de kosten van migratie en verzekeringen elke nieuwe investering in scholen of ziekenhuizen of pensionering overspoelen. Denk aan de economische gevolgen van Covid - en vermenigvuldig deze met enkele ordes van grootte.

De jaren 40 zullen het decennium van de Grote Vernietiging zijn - wanneer massale uitsterving begint toe te slaan. Veel succes met naar de winkel gaan en vers voedsel kopen zoals je altijd doet zonder erbij na te denken - wanneer de planeet begint te draaien van pijn. Deze oogst zal mislukken, die soort zal sterven, deze populatie zal op zijn. Prijzen zullen door het dak gaan, financiële crashes zullen volgen, werkloosheid zal zegevieren en tekorten en rantsoenering zullen dagelijkse gebeurtenissen worden. De economische schade die dit zal aanrichten - we leven en sterven al van de schulden. Wat gebeurt er als de prijzen voor basis behoeften nog hoger oplopen? Nog meer armoede, wat samenlevingen destabiliseert en fascisme en autoritarisme doet groeien.

De jaren 50 worden het decennium van het Lange Afscheid. Dat is wanneer de ecologieën van de planeet uiteindelijk beginnen om te vallen en voorgoed sterven. Wij mensen, wij wandelende apen, denken dat we heel erg slim zijn. We weten hoe we bruggen en microprocessors moeten bouwen. Dus? Weet jij hoe je een regenwoud moet bouwen? Een oceaan? Een moeras? Ik dacht van niet. Weet jij hoe je een dode soort tot leven wekt op een stervende sintel van een hijgende planeet? Niemand. We vernietigen dingen die veel verder gaan dan ons vermogen om te creëren.

Naarmate het Lange Afscheid vordert, zullen de systemen van onze beschaving falen. Verse lucht. Drinkbaar water. Basis geneeskunde. Onze samenlevingen zullen deze dingen niet meer kunnen produceren. In ieder geval niet genoeg voor allen. Als gevolg daarvan zal het geld destabiliseren en zullen er depressies uitbreken. Alleen zullen het permanente depressies zijn - omdat de ecologieën van de planeet niet terugkomen, en dus evenmin de levensstijl van valse welvaart die we nu als vanzelfsprekend beschouwen.

En als de systemen van onze beschaving falen, zullen onze samenlevingen dat ook doen. Wat gebeurt er als mensen de basis van het leven niet meer kunnen vinden? Sociale ineenstorting. Samenlevingen keren zich tegen elkaar en vernietigen elkaar - of vernietigen zichzelf van binnenuit.

Lucht, water, medicijnen, energie. Wie maakt al deze dingen? Wij niet. We denken van wel, maar... dat doen we niet.

De natuur wel. 'Natuur' is een abstractie. Voor een reeks fenomenen die zo complex zijn, dat ze ze ver buiten ons bereik blijven. Wie produceert onze lucht? De bomen. Maar wie produceert de grond waarin de bomen groeien? Het voedsel dat ze gebruiken? Wie produceert het water? De rivieren? Wie onderhoudt de vissen, de algen? Je ziet hoe snel de complexiteit ervan, uit ons vermogen om te beheersen of zelfs te begrijpen wegvloeit.

We produceren geen van de dingen waar we als beschaving en als menselijke wezens van afhankelijk zijn. Een reeks complexe systemen die we ecologieën noemen, doen dat wel. Maar begrijpen we dat?

Wat heeft te maken met wie de planeet bezit? Alles.

De reden dat dit een tijdperk is van zo'n levendige, brutale, stomme, zelfdestructieve instabiliteit – getuige Trumpisme, Brexit, enzovoort – is dat de rijken alle middelen oppotten. In Amerika bijvoorbeeld, sterft de gemiddelde persoon met schulden - schulden die eigendom zijn van een heel klein aantal ultrarijken.

Dat patroon is een soort fractal - het gaat helemaal naar binnen. De arme landen van de wereld zijn schatplichtig aan de rijken, dus ze ontgroeien hun armoede nooit echt, en dat patroon weerspiegelt eeuwen van slavernij en rassenhaat en overheersing van het ene soort mens door het andere - hoe de wereld voor 80% arm is en niet wit, en 20% rijk en wit.

En de mensheid als geheel behandelt de planeet alsof ze haar 'bezitten'. Dat is de kern van dit probleem.

Het feit is dat als we willen dat onze beschaving overleeft, er radicale en transformationele veranderingen nodig zijn. Wie bezit de wereld? Op dit moment zijn er drie antwoorden: de ultrarijken van de wereld bezitten het. De blanken van de wereld bezitten het. En de mens bezit het.

Geen van die antwoorden is goed genoeg voor onze beschaving om te overleven. Het zijn allemaal verschillende vormen van hetzelfde oude patroon van het hamsteren van hulpbronnen, van uitbuiting, van misbruik. Het gedrag dat nu het voortbestaan ​​van onze beschaving bedreigt met tientallen jaren van enorme existentiële bedreigingen.

Wie zou de wereld moeten bezitten? Welnu, het antwoord - voor elk wijs persoon - zou zoiets als dit moeten zijn: de vissen moeten de rivieren bezitten; de bomen moeten de bossen bezitten; de dieren zouden de natuur moeten bezitten.

Waarom? Omdat ze daar wonen. En als ze daar niet blijven wonen, gaan we allemaal dood.

Dat klinkt misschien allemaal elementair - of idealistisch. Dat is zo. Maar laten we eens kijken hoe diep de veranderingen die we zouden moeten doorvoeren, zouden gaan om dat allemaal te realiseren.

Als we bijvoorbeeld zouden zeggen dat de vissen en het zeeleven de oceanen bezaten, of de dieren de wildernis, of het poolleven de toendra, wat zou er dan veranderen? Alles, kort door de bocht. Ze zouden als personen moeten worden erkend - niemand anders kan tenslotte iets 'bezitten'. Ze zouden dan de rechten hebben die mensen hebben - waarvan de belangrijkste zou zijn om te stemmen.

Dus al dat leven zou een plek krijgen in onze democratie. Hoe zouden dieren stemmen - of rivieren, riffen en oceanen? Het antwoord is heel eenvoudig: we weten al waar ze op zouden stemmen als ze konden. Voor hun zelfbehoud - niet voor vernietiging. Onze parlementen zouden Sprekers hebben voor de oceanen, dieren, insecten en bossen.

Wat zouden ze vragen? Ze zouden vragen wat de rest, ons, mensen wil en doet. Niet alleen abstracties zoals waardigheid en vrijheid - maar de dingen die het echt en concreet maken. Dat betekent geld. Ze doen al het werk om onze basis te maken, en we herkennen het niet of nemen het als vanzelfsprekend aan. Dat is een vorm van slavernij. We zouden ze moeten betalen. En hoewel ze het geld niet in een of ander stom winkelcentrum kunnen uitgeven, zouden ze het kunnen gebruiken om hun eigen leefgebieden te behouden en ook om goed te leven.

Ze zouden waarschijnlijk ook om vrijheid vragen. Het recht om hun lot te bepalen - in plaats van onder onze kar te worden gespannen. We geven de natuur bepaalde rechten, maar dat is alles. We geven het geen echte vrijheid. Wij zeggen niet dat ze aan ons gelijk is, en hier ook kunt wonen, op de manier die juist, wijs en waar is. We zeggen bijvoorbeeld niet dat de oceanen voor de vissen zijn, de bossen voor de bomen, enzovoort. Het zijn nu gewoon lege ruimtes waar we heen gaan en genieten, misschien.

Deze plaatsen zijn niet van ons.

Ik heb je al het bovenstaande op een heel westerse manier verteld - gesproken over begrippen als 'eigendom' en 'geld' en 'kapitaal'. Maar eigenlijk heb ik het over een oude reeks ideeën. Deze wereld is niet van ons. Ik bedoel dat niet op een of andere religieuze devotionele manier. Ik bedoel het op een eenvoudige, nederige, gegronde manier. Elke inheemse cultuur heeft dit al lang geleden begrepen en gevierd. Het idee van 'eigendom' is een westerse misvatting. Je kunt misschien een spijkerbroek bezitten, een huis. Maar een wereld? De wezens erop? Genoeg geld om alles te controleren? Met geweld en terreur - wat doen we elkaar en elk levend wezen op deze planeet aan? Dat is de fatale fout in onze beschaving. Daarom valt nu alles uit elkaar.

Ons idee van eigendom is slecht, ernstig verkeerd. Een klein aantal miljardairs bezit in feite de hele wereld, maar dat zou niet moeten kunnen. Een klein aantal landen bezit de rest van de landen, maar dat zouden ze niet moeten doen. Dat komt allemaal omdat mensen denken dat zij de enigen zijn die überhaupt iets kunnen bezitten - en daar begint de fout, omdat de meest roofzuchtige, beledigende en gewelddadige mensen zich naar de top van zo'n systeem trappen, de maatschappij, politiek, degenen die bereid zijn het meeste kwaad te doen om de rest te domineren.

Wij bezitten de wereld niet. Wie bezit de wereld? Niemand doet het, en iedereen doet het. De vissen bezitten de rivieren en oceanen. De dieren bezitten de vlaktes en velden. De bomen bezitten de grond en de bossen. Elk levend wezen verdient zijn eigen plek, leefgebied, ruimte. Het verdient te leven in vrijheid en naar meer geluk te streven, net zoals wij dat hopen.

Dit alles brengt mij tot een bepaalde conclusie, die je waarschijnlijk moeilijk zult vinden.

Dat we de wereld hebben gestolen, vrienden. Degenen die in rijke landen zijn, hebben gestolen van arme. Wij allemaal hebben de wereld gestolen van de rest van het leven erop. En degenen die deel uitmaken van systemen die een klein aantal helpen om nog rijker en rijker te worden, die al veel, veel te veel hebben, moeten ook beginnen onze rol daarin in twijfel te trekken - wat is eigenlijk het nut van een dergelijke systeem, behalve om steeds snellere niveaus van zelfvernietiging aan te wakkeren?

We moeten de wereld teruggeven die we hebben gestolen.

Dat is waar de 21e eeuw over moet gaan. Manieren vinden om de wereld terug te geven. Aan de dieren, insecten, bossen, rivieren, bomen, riffen. Aan elk levend wezen op deze planeet vrijheid, inkomen, waardigheid, persoonlijkheid en een plek geven, om met al die mensen te leven - of het nu jij of ik is of een klein babydier. Allemaal.

Want als zij hier niet kunnen wonen, kunnen wij dat ook niet. Deze planeet, deze eeuw, gaat over ons allemaal, op de nobele en mooie en moeilijke manier. We zullen leren hoe kwetsbaar en vluchtig dit ding dat leven wordt genoemd is - niet alleen van jou of van mij, maar van het kleinste tot het grootste leven.

Hoe ver moeten we gaan? De helft van onze eigen soort leeft zonder de dingen die we moeten teruggeven aan al het leven en de hele planeet - een inkomen, vrijheid, waardigheid. Ze leven bijvoorbeeld zonder fatsoenlijk water, voedsel, sanitaire voorzieningen en niet te vergeten democratie.

De helft van onze eigen soort leeft als dieren. En dieren leven veel erger dan dat. De dingen onder de dieren, voor ons? Bodem, water, lucht? Het registreert helemaal niet. Is het een wonder dat we er doorheen raken? Ze maken het. Wij niet. We maken er misbruik van. We misbruiken ze. Wij bezitten er niets van. De helft van onze eigen soort wordt nog steeds uitgebuit en misbruikt door een klein aantal aan de top van de andere helft. We moeten de wereld teruggeven die we hebben gestolen.

Zo ver moeten we gaan. De allereerste keer in de geschiedenis dat wat we een 'beschaving' noemen, echt zoiets zal zijn, zal de allereerste dag zijn dat we dat allemaal echt gaan beleven. Dat we een groep mensen zijn die elkaar met echte gelijkheid behandelen. Die niet meer beweren elkaar te bezitten. Waar de meest hebzuchtige en meest egoïstische en meest gewelddadige en brutale niet het meeste bezitten - maar elk bezit zichzelf, en genoeg voor een fatsoenlijk, zachtaardig, vredig, lang leven.

Het idee dat we hier zijn om de hulpbronnen van de wereld op te potten – ze te "bezitten" – moet nu tot een einde komen. Het enige dat dat heeft gedaan, is de hulpbronnen van de wereld concentreren in de handen van de meest gewelddadigen, hebzuchtigen en gewetenlozen – Trumps en oligarchen en hedgefonds-managers en tycoons en oplichters, enzovoort.

Ze verdienen het niet. Dat systeem werkt niet. We weten dat allemaal.

Wat we niet weten, wat we vaak genoeg niet overwegen, is dat het hele kapitalistische systeem niet werkt. Je kunt niet een hele wereld stelen - en dan verwachten dat iets anders dan de meest gewetenloze, brute en gewelddadige mensen het meeste ervan opeisen, er zoveel mogelijk van oppotten voor zichzelf, terwijl iedereen en al het andere begint te verdorren en te verhongeren. On-wijs.

Dat is precies wat ons is overkomen.

Onze uitdaging in de 21e eeuw is het teruggeven van de wereld die we hebben gestolen. Tot die tijd is wat we beschaving noemen slechts een fictie - en het zal steeds sneller sterven, in een soort verschrikkelijke vergelding voor alles wat het heeft gedood, gestolen, ingenomen en het zijne 'eigen' heeft genoemd.

Vrij naar Umair Haque, december 2021