Een Tweede Nakba
Kunst van de week: interpretaties van Palestijnse vlaggen door Rosalind Nashashibi en Nicole Eisenman
PI Briefing | Nr. 39 | Een jaar genocide
Beste Pieter,
Precies een jaar geleden schreven we u met een waarschuwing: "Israël is van plan een genocide in Gaza uit te voeren."
Palestijnen zeggen al 75 jaar dat de Nakba van 1948 nooit is geëindigd. Het gaat al 75 jaar door, elke dag. In de overvolle vluchtelingenkampen van Gaza, de steegjes van Jeruzalem, de heuvels van Haifa en de hoeken van Jenin.
Maar vandaag voelt anders. Terwijl miljoenen Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever, Jeruzalem, uit '48 en in de diaspora toekijken hoe hun volk in Gaza massaal wordt verdreven terwijl Israël hun huizen verwoest en degenen die overblijven afslacht, zijn de enige woorden die mensen kunnen opbrengen: "het gebeurt weer."
Een tweede Nakba.
Een jaar later schrijven we opnieuw als getuigen van deze tweede Nakba — 365 dagen waarin Israël een genocide op het Palestijnse volk heeft aangekondigd, gepleegd en gevierd.
In Briefing nr. 39 pakken we deze beweringen uit en vragen we onszelf af: kan onze collectieve menselijkheid deze verschrikkingen niet alleen weerstaan, maar ze ook weerstaan met de urgentie, helderheid en overtuiging die nodig zijn om de oorlogsmachine te ontmantelen — en een nieuw project voor vrede en bevrijding in de plaats daarvan te vinden?
Om deze vragen te beantwoorden, blikken we terug op het jaar van de genocide.
Een jaar geleden kondigden de hoogste functionarissen van Israël hun genocide-intenties aan. Op 8 oktober zei premier Benjamin Netanyahu tegen de inwoners van Gaza om "nu te vertrekken" - ondanks dat ze nergens heen konden, opgesloten in een door Israël gecontroleerde openluchtgevangenis - omdat de bommen van Israël de strook in "puin" zouden veranderen. Hij hield zich aan zijn woord. Israël heeft meer bommen op Gaza gegooid dan Londen, Dresden en Hamburg samen in de hele Tweede Wereldoorlog hebben geleden. Meer dan 160.000 gebouwen zijn met de grond gelijk gemaakt. Gaza is nu en zal nog jaren een land van grijs puin zijn: gebroken beton vermengd met de rottende lijken van onschuldige mensen.
Op 9 oktober kondigde minister van Defensie Yoav Gallant een "totale belegering" van Gaza aan met "geen elektriciteit, geen voedsel, geen water, geen brandstof." Hij zei dat Israël "menselijke dieren" bevocht en "dienovereenkomstig zou handelen." Uithongering is gebruikt als oorlogswapen, wat leidde tot hongersnood in heel Gaza en talloze doden door ondervoeding, vooral onder kinderen en ouderen. Deze opzettelijke uithongering gaat door, waarbij het Wereldvoedselprogramma deze week aankondigde dat er de afgelopen maand geen voedselhulp naar Noord-Gaza is gekomen. Het WFP werd gedwongen om de beweging van zijn personeel rond de strook in augustus te staken nadat een van hun teams werd beschoten door een Israëlisch controlepunt.
Op 16 oktober maakte de Israëlische president Isaac Herzog duidelijk dat Gallants "menselijke dieren" alle mensen van Gaza en alle Palestijnen betekende. Hij zei: "Het is een hele natie die verantwoordelijk is." Het zou dus geen verrassing moeten zijn dat bijna 70 procent van de sterfgevallen die door het ministerie van Volksgezondheid van Gaza zijn bevestigd, vrouwen en kinderen zijn. De volledige schattingen voor sterfgevallen dit jaar liggen veel hoger dan het ministerie heeft kunnen documenteren, met zowel een brief in de Lancet als een groep Amerikaanse artsen die in Gaza werkten, die al ruim boven de 100.000 worden geschat.
Na al deze verwoesting en vernietiging zijn de hoogste functionarissen van Israël niet van plan om de Palestijnen de controle over Gaza te geven. Ze zeggen dit vrij openlijk. Zo zei de minister van Nationale Veiligheid Itamar Ben Gvir in een televisie-interview op 17 januari van dit jaar: "We moeten Gaza bezetten en daar blijven" met een "plan om [de Palestijnen] aan te moedigen om te vertrekken". Zijn oproep tot effectieve annexatie werd de volgende dag herhaald door Netanyahu, die uitsprak dat "Israël het hele gebied van de rivier tot de zee moet controleren."
Met dit expansionistische beleid bouwen Israëlische kolonisten meer illegale nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever en houden projectontwikkelaars conferenties over de potentiële luxe vastgoedhausse na de totale etnische zuivering van Gaza.
Toch is Gaza niet genoeg. Israël wil vandaag de dag nog verder gaan, aldus minister van Financiën Belazel Smotrich, die Palestijnen vorig jaar een "fictie" noemde. In een interview als onderdeel van een documentaire die deze maand werd uitgebracht, werd Smotrich gevraagd of de grenzen van Israël verder moesten reiken dan de Jordaan. Hij antwoordde: "Absoluut, maar langzaam ... Onze grote religieuze ouderen zeiden altijd dat de toekomst van Jeruzalem zou reiken tot aan Damascus."
Het geweld van Israël reikt al verder dan de grenzen van het historische Palestina, met Netanyahu die het Libanese volk in een televisietoespraak waarschuwde dat zij hetzelfde lot zullen ondergaan als de Palestijnen van Gaza. Duizenden Libanezen zijn al gedood bij een zoveelste Israëlische invasie en bombardement op hun land.
Een jaar na de genocide is de formule van Israël duidelijk geworden: annexatie is het doel; etnische zuivering is de methode; zelfverdediging is het excuus. Deze formule wordt ronduit door de Verenigde Staten goedgekeurd, zonder wie Israël niet kan en niet doet.
De formule moet worden doorbroken. Maar hoe?
Vorige week publiceerde het kabinet van de Progressieve Internationale een dringende verklaring terwijl de genocide escaleert richting een regionale oorlog. Ze schreven: "Bevrijding is de enige weg naar vrede. De taak van progressieve krachten is vandaag de dag om het verzet tegen het Israëlische regime te internationaliseren, de ketenen van medeplichtigheid die het in stand houden te verbreken en de wereldwijde strijd voor Palestijnse bevrijding te versnellen. Niets minder kan vrede veiligstellen voor alle volkeren in de regio."
De recente acties van het Israëlische regime, schrijft het kabinet, doen denken aan die van apartheid Zuid-Afrika, dat zijn oorlog tegen Angola, Mozambique en Namibië in de jaren 80 escaleerde. Toen, net als nu, was internationale solidariteit cruciaal om apartheid te ontmantelen. Het was met de steun van Cubaanse soldaten — en Sovjetwapens — dat Zuid-Afrika werd verslagen in Angola, wat de ondergang van apartheid bespoedigde.
De ondergang van apartheid kan opnieuw gebeuren. Het moet inderdaad opnieuw gebeuren. Maar het zal ons allemaal kosten — een historische, wereldwijde, moedige en toegewijde beweging — om een einde te maken aan deze genocide, een einde aan deze apartheid en de volledige dekolonisatie van onze wereld.
In solidariteit,
Het Progressieve Internationale Secretariaat