De Anti-Oorlog Politieke Traditie
Foreign Exchanges - FX Columns - De Anti-Oorlog politieke traditie: een introductie
Anti-oorlogspolitiek heeft een rijke historische traditie, een die dringend behoefte lijkt te hebben aan heropleving. Nieuwe FX-medewerker Daniel Steinmetz-Jenkins begint een maandelijkse serie over dit cruciale onderwerp. Hieronder het gesprek met Daniel Jenkins - 17 sep. 2024
Hallo allemaal, Derek hier. Ik ben buitengewoon verheugd om Daniel Steinmetz-Jenkins te verwelkomen bij Foreign Exchanges als onze nieuwste medewerker. Daniel is een briljant historicus van het moderne mondiale politieke denken en een scherp commentator. Zijn commentaar is verschenen in talloze media, waaronder The Nation, The Guardian, The Atlantic, Times Literary Supplement, Dissent Magazine en Foreign Affairs, terwijl zijn academische geschriften onder andere zijn gepubliceerd in Modern Intellectual History, Journal of the History of Ideas en Global Intellectual History. Onlangs redigeerde hij het boek Did It Happen Here? Perspectives on Fascism and America en hij werkt aan een paar boeken tijdens zijn sabbatical van Wesleyan. Luisteraars van American Prestige herkennen hem misschien van zijn optredens in die show.
Zoals hij hieronder zal uitleggen, zal Daniels eerste bijdrage aan FX de vorm aannemen van een maandelijkse serie over de anti-oorlogsbeweging. Daarnaast hoop ik dat hij net als onze andere bijdragers zal blijven verschijnen wanneer ze iets te delen hebben. De introductie van vandaag tot de serie en tot Daniel zelf is open voor alle lezers, maar de rest van zijn anti-oorlogswerk zal gereserveerd zijn voor betalende abonnees van Foreign Exchanges. Normaal gesproken laat ik de stukken van bijdragers gratis aan het publiek, maar deze serie is een uniek project en als zodanig bieden we het aan als beloning voor onze betalende abonnees, die deze nieuwsbrief mogelijk maken. Als u FX wilt steunen en toegang wilt krijgen tot Daniels serie, abonneer u dan vandaag nog.
Ik ben dankbaar voor de kans die Derek mij heeft geboden om hier bij Foreign Exchanges een maandelijkse rubriek te runnen die gewijd is aan de "Anti-Oorlog politieke traditie". Ik ben er stellig van overtuigd dat deze traditie in deze tijd hard nodig is. Welke hoop er ook was onder Joe Biden om de eeuwige oorlogen van de VS te stoppen - een belofte die zijn presidentiële campagne van 2020 markeerde - is tenietgedaan door de oorlogen in Oekraïne en Palestina, waarin de Democratische president bijna onbeperkte financiële steun heeft goedgekeurd voor de oorlogsinspanningen van Oekraïne en Israël. Hoe gerechtvaardigd deze oorlogen ook mogen zijn in de ogen van hun verdedigers, de vraag rijst wat er is gebeurd met de anti-oorlogsvleugel van de Democratische Partij.
Het feit is dat anti-oorlogsprotesten zijn afgenomen sinds het einde van de Vietnamoorlog, met enkele uitzonderingen onderweg, misschien wel het meest opvallend de landelijke protesten tegen het besluit van George W. Bush om Irak binnen te vallen. De meeste Democratische politici steunden die oorlog echter, misschien wel het meest opvallend Hillary Clinton - een feit dat Barack Obama met succes tegen haar kon gebruiken in de Democratische presidentsverkiezingen van 2008. Obama zelf zou echter de eeuwige oorlogen van het land voortzetten, met name door een dronebombardementcampagne die bijna zeshonderd luchtaanvallen in drie landen omvatte: Pakistan, Somalië en Jemen.
Terwijl de Israëlische campagne in Gaza dreigt over te slaan in een grotere oorlog in het Midden-Oosten, en de angst voor nucleaire escalatie in Oekraïne toeneemt, vertonen de eeuwige oorlogen van de VS, hetzij door directe of indirecte interventie, geen tekenen van beëindiging. De anti-oorlogsbeweging blijkt wanhopig behoefte te hebben aan een opleving. En er zijn tekenen dat het zo'n opleving zou kunnen meemaken: het protest van Floyd tegen politiegeweld ging bijvoorbeeld de hele wereld over, en studentenprotesten tegen de Israëlische campagne in Gaza riepen bij velen de herinnering aan 1968 op. Toch is de Anti-Oorlog politieke traditie er een die nauwelijks wordt onderwezen in de faculteiten politicologie en geschiedenis. In plaats daarvan, als je de lessen zou bekijken die dit najaar op scholen in het hele land worden aangeboden, zou je een ruim aanbod vinden over rechts nationalisme, geweld, fascisme, nativisme, etc., maar weinig over de anti-oorlogsbeweging.
Martin Luther King Jr. spreekt op een anti-Vietnamoorlogbijeenkomst aan de Universiteit van Minnesota in 1967 (Minnesota Historical Society via Wikimedia Commons)
Dit is jammer, want de Anti-Oorlog politieke traditie heeft een rijke en diepe geschiedenis. Het kan worden herleid tot de oudheid, zoals vertegenwoordigd door de woorden van de Mahavira, de Boeddha en Jezus; passages in de Hebreeuwse Bijbel; oude Griekse filosofische teksten; enzovoort. Als we snel doorspoelen naar de recentere geschiedenis, zagen we in de 20e eeuw krachtige anti-oorlogs-/geweldloosheidsbewegingen in India, Rusland, in heel West-Europa, de VS, Zuid-Afrika en elders. In de jaren tussen de wereldoorlogen kregen anti-oorlogsbewegingen miljoenen aanhangers van over de hele wereld.
Wat anti-oorlogsgedachten uniek maakt, met andere woorden, is de ongebruikelijke wereldwijde reikwijdte en representatie. Enkele van de meest bekende anti-oorlogsdenkers waren bijvoorbeeld vrouwen: Bertha von Suttner, Jane Adams, Dorthy Day, Simone Weil, G.E.M. Anscombe. Het is ook een oecumenische traditie in die zin dat het atheïsten, agnosten en theïsten samen heeft gebracht om zich te verzetten tegen de kwalen van oorlog: Bertrand Russell, Tolstoj, Martin Buber, Albert Schweitzer, Dorothy Day. En natuurlijk waren enkele van de leidende anti-oorlogsdenkers Indiase anti-imperialisten, met name Gandhi en Rabindranath Tagore.
In de VS was de anti-oorlogstraditie van cruciaal belang voor zowel de abolitionistische beweging, die aanzienlijk werd beïnvloed door het pacifistische gedachtegoed van de Quakers, als de burgerrechtenbeweging onder leiding van Martin Luther King Jr. Er is inderdaad een manier om een moderne wereldgeschiedenis te schrijven door de lens van geweldloosheid. Het zou kunnen beginnen met doctrines van eeuwige vrede die werden bepleit door de Quaker William Penn in An Essay Towards the Present and Future Peace of Europe (1693) en de meer seculiere Immanuel Kant in Perpetual Peace (1795). Een dergelijk project zou dan laten zien hoe doctrines van eeuwige vrede en anti-oorlog abolitionistische denkers zoals Elihu Burritt beïnvloedden. Het was Burriett die een belangrijke rol speelde in het vormgeven van de anti-oorlogs- en pacifistische visie van Leo Tolstoj, wiens geschriften, zoals The Kingdom of God is Within You (1894), een fundamentele invloed hadden op Gandhi, die op zijn beurt de geweldloze sociale filosofie van MLK beïnvloedde.
Tegelijkertijd heeft de anti-oorlogstraditie een substantiële bagage, iets dat deze serie uitgebreid zal behandelen. Marxisten hebben de pacifistische variant van anti-oorlogsgedachte al lang beschuldigd van een burgerlijke doctrine en steunpilaar voor het Europese imperialisme. Bovendien waren er veel anti-oorlogsdenkers in Europa die een beroep deden op geweldloosheid als een manier om de nazi-bezetting en collaboratie te rechtvaardigen - het zou een kleiner kwaad zijn om te berusten in de nederlaag van de nazi's, dacht Marcel Déat, een van de beruchtste collaborateurs van Frankrijk, dan te vechten en het risico te lopen miljoenen Franse levens te verliezen. Argumenten als die van Déat hebben de Anti-Oorlog politieke traditie na de Tweede Wereldoorlog, en met name het pacifisme, in diskrediet gebracht. Zoals elke politieke traditie, heeft anti-oorlogsgedachtegoed en -geschiedenis zijn beloften en gevaren. Maar we zijn vandaag de dag naar het andere uiterste gegaan, door het over het algemeen te negeren in een tijd waarin de huidige collaborateurs pro-oorlog zijn.
Na de Tweede Wereldoorlog in de VS werd de anti-oorlogstraditie door liberalen uit de Koude Oorlog gezien als een versterking van isolationisme en defaitisme. Voor een liberaal uit de Koude Oorlog als Reinhold Niebuhr bleek anti-oorlogsgedachtegoed een aanzienlijke last voor liberale regimes die werden bedreigd door gevaarlijke ideologieën. Door zijn en andere inspanningen transformeerde het Amerikaanse liberalisme Progressivisme, dat werd gekenmerkt door het Social Gospel en de pacifistische theologie van het Koninkrijk van God van eind 19e/begin 20e eeuw, in een liberale verdediging van de Amerikaanse veiligheidsstaat uit de Koude Oorlog. Vergelijkbare dynamieken speelden zich elders af toen de veiligheidsdynamiek van de wereldwijde Koude Oorlog de boeddhistische (Sri Lanka), joodse (Israël), hindoeïstische (India) politieke bewegingen die ooit toegewijd waren aan pacifisme, transformeerden in instrumenten van nationaal staatsgeweld.
Anders gezegd, religieus geïnfuseerde anti-oorlogsbewegingen die de eerste helft van de twintigste eeuw kenmerkten - christelijk, hindoeïstisch, joods, boeddhistisch, etc. - zijn vervangen door religieuze nationalistische bewegingen die geweld omarmen. Dit zou suggereren dat een manier om gewelddadige vormen van religieus nationalisme te overwinnen zou zijn om te werken aan het terugbrengen van deze religies naar hun anti-oorlogs- en vredesbemiddelaarstradities, in plaats van ze te gebruiken als rechtvaardiging voor de gewelddadige nationale veiligheidsstaat.
Een doel dat deze serie hoopt te bereiken, is om een kleine rol te spelen in het nieuw leven inblazen van de Anti-Oorlog politieke traditie. Als zodanig kunnen mijn maandelijkse bijdragen de gedachte van een belangrijke anti-oorlogsfiguur benadrukken. Of ze kunnen een belangrijke anti-oorlogsbeweging bespreken die vergeten is. Ik kan ook commentaar leveren op recente literatuur die aan deze traditie is gewijd. Naast deze maandelijkse bijdragen zal ik een regelmatige interviewserie houden voor de American Prestige-podcast die gewijd is aan de anti-oorlogsbeweging. Mijn doel is om discussies te bieden met activisten en commentatoren die toegewijd zijn aan deze traditie.
Tot slot moet ik iets zeggen over mijn eigen persoonlijke interesse in dit onderwerp. Ik ben een professioneel historicus wiens werk zich voornamelijk richt op de intellectuele geschiedenis van West-Europa. Maar voordat ik besloot om historicus te worden, overwoog ik eigenlijk een carrière als predikant en behaalde ik halverwege de jaren 2000 mijn MA in theologie aan een protestants seminarie. De oorlog in Irak was volledig misgelopen en ik was gedesillusioneerd geraakt door het Amerikaanse buitenlandse beleid. De meest invloedrijke theoloog die in die tijd schreef, was Stanley Hauerwas, een compromisloze pacifist die bekendstond om zijn scherpe kritiek op hoe het liberale protestantisme uit de Koude Oorlog in feite een afgodische doctrine van de Amerikaanse veiligheidsstaat was.
Gezien de brede steun voor het debacle in Irak onder zowel Republikeinen als Democraten, raakte ik erg beïnvloed door Hauerwas' diagnose. Nadat ik de wereld van de theologische school had verlaten, schreef ik me in bij Columbia voor een PhD in Europese geschiedenis. Het boek dat ik bijna af heb, gebaseerd op mijn proefschrift over de Franse liberaal Raymond Aron, bracht me ver weg van mijn theologische studies. Tegelijkertijd bleef ik erg beïnvloed door de anti-oorlogstraditie die ik halverwege de jaren 2000 ontdekte. Ik geloof nu dat ik mijn opleiding als historicus kan gebruiken om anti-oorlogsdenkers en -bewegingen te bekijken door het prisma van de geschiedenis van het politieke denken en de intellectuele geschiedenis. Als zodanig is mijn volgende wetenschappelijke project een wereldwijde geschiedenis van de anti-oorlogs-/geweldloosheidstraditie, en als docent zou ik graag zien dat deze traditie meer wordt onderwezen in mijn gerespecteerde vakgebied. Ik hoop dat deze serie een bron kan zijn voor lezers van Foreign Exchanges.
Discussie over dit bericht
Lois - 17 sep - Geliked door Daniel Jenkins - Dit is zeer welkom. Ik ben een veteraan van de jaren zestig en heb echt een duurzame vredesbeweging gemist, hoewel ik moet zeggen dat zelfs die beweging, zolang die bestond, uiteindelijk uit elkaar viel. Ik denk dat het kwam doordat het niet zozeer een anti-oorlogsbeweging was als wel een anti-Vietnamoorlogsbeweging. De beweging die we nodig hebben, moet alle oorlog omvatten. En om af te sluiten, zou ik graag een discussie zien die de verbanden legt tussen de twee existentiële bedreigingen: oorlog en vernietiging van ecosystemen.
Kevin McSpadden - A6 - Where the world happens - 18 sep - Geliked door Daniel Jenkins - De Amerikaanse moord op de Iraanse generaal Qasem Soleimani legt nog meer spanning op de toch al gespannen relatie tussen de VS en Iran.
3 jan. 2020 • Derek Davison - Update Gaza: 7 oktober 2023 - Een verbluffende aanval van Hamas kan langdurige gevolgen hebben voor zowel Israëliërs als Palestijnen.
Privacy ∙ Voorwaarden ∙ Verzamelingskennisgeving - Begin met schrijven - Download de app
Substack is de thuisbasis voor geweldige cultuur